ପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ଡବ ଓ କୌରବ ଭାଇମାନେ ହସ୍ତିନାର ରାଜନଅର ବାହାରକୁ ଆସି ସେଦିନ କାଠର ପେଣ୍ଡୁ ଧରି ଖେଳୁଥାନ୍ତି । ଖେଳୁ ଖେଳୁ ହାଠାତ୍ ପେଣ୍ଡୁଟି ପାଖରେ ଥିବା ଗୋଟେ କୂଅ ଭିତରକୁ ପଡିଗଲା । ପିଲାମାନେ କୂଅ ଚାରିପାଖରେ ବୁଲି ବୁଲି ପେଣ୍ଡୁକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ଉପାୟ ଚିନ୍ତା କରୁଥାନ୍ତି ଓ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଗଭୀର କୂଅ ଭିତରକୁ ଯିବ ବା କିଏ? କେମିତି ତେବେ ପେଣ୍ଡୁ ଉପରକୁ ଆସିବ?
ସେତିକିବେଳେ ସେଇ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉ ଯାଉ ଦ୍ରୋଣ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ବସି ପଡିଥିଲେ । ବସି ବସି ସେ ପିଲାମାନଙ୍କର ଅସହାୟତାକୁ ଦେଖୁଥା'ନ୍ତି । ଦ୍ରୋଣ ଜାଣିସାରିଥା'ନ୍ତି ଏ ପିଲାଏ ହସ୍ତିନା ରାଜ ପରିବାରର । କିନ୍ତୁ ପିଲାଏ ଯେତେବେଳେ ଶତ ଚେଷ୍ଟା ପରେ ବି ପେଣ୍ଡୁକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିପାରିଲେନି, ସେତେବେଳେ ଯାଇଁ ଦ୍ରୋଣ ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ । ପାଖକୁ ଯାଇ ପରିସ୍ଥିତି ଅନୁଧ୍ୟାନ କରି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦ୍ରୋଣ କହିଲେ, ତୁମେ ସବୁ ମହାନ କ୍ଷତ୍ରୀୟ ଭରତଙ୍କ ବଂଶରେ ଜନ୍ମିତ । ଅଥଚ ତୁମେ ସବୁ କି ପ୍ରକାର ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଶିକ୍ଷା କରୁଛ ଯେ, କୂଅ ଭିତରୁ ଗୋଟେ ସାମନ୍ୟ ପେଣ୍ଡୁକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିପାରୁନ? ଦେଖ କେତେ ସହଜରେ ମୁଁ ଏଇଠି ରହି ପେଣ୍ଡୁକୁ କୂଅରୁ କାଢି ଆଣିବି । ତାପରେ ଦ୍ରୋଣ ପାଖରେ ଥିବା ଏକ ଘାସର କାଣ୍ଡକୁ ଛିଡାଇ କୂଅ ଭିତରେ ଥିବା ପେଣ୍ଡୁକୁ ଲକ୍ଷ କରି ଫିଙ୍ଗିଲେ । କାଣ୍ଡଟି ପେଣ୍ଡୁରେ ବିଦ୍ଧ ହେଲା ପରେ ଆଉ ଏକ ଘାସ କାଣ୍ଡକୁ ପୂର୍ବ ଘାସ କାଣ୍ଡର ପଛକୁ ଲକ୍ଷ୍ଯ କରି ପୁଣି ଫିଙ୍ଗିଲେ । ଏମିତି ଏମିତି ଗୋଟି ଗୋଟି ଘାସ କାଣ୍ଡ ପଛକୁ ପଛ ଯୋଡି ହେଇ କୂଅର ଉପର ଯାଏଁ ଆସିଲେ ଓ ଦ୍ରୋଣ ଏଥର ସହଜରେ ପେଣ୍ଡୁକୁ ଉପରକୁ ବାହାର କରି ଆଣି ପିଲାମାନଙ୍କ ହାତରେ ଧରେଇ ଦେଲେ।
ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ: ଦୁଇ ବିଧବା ବୋହୂଙ୍କ ପୁତ୍ର ପ୍ରାପ୍ତି ଓ ଜଣେ ଅନ୍ଧ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କ ଜନ୍ମ ବୃତ୍ତାନ୍ତ
ଏତେ ସହଜରେ ଓ ଏତେ ନିଖୂଣ ଭାବରେ ଘାସ କାଣ୍ଡମାନଙ୍କୁ ପଛକୁ ପଛ ଗୁନ୍ଥି ପେଣ୍ଡୁକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାର କୌଶଳ ଦେଖି ଉଭୟେ ପାଣ୍ଡବ ଓ କୌରବ ଭାଇମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ସେମାନେ ଯେତେବେଳେ ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ପରିଚୟ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ସେତେବେଳେ ଦ୍ରୋଣ କହିଲେ ଯାଅ ଓ ତୁମମାନଙ୍କ ପିତାମହ ଭୀଷ୍ମଙ୍କୁ ଏ ବିଷୟରେ କୁହ । ମୁଁ କିଏ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିପାରିବେ ଓ ମୋ ପରିଚୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦେଇପାରିବେ । ପିଲାଏ ସେଉଠୁ ତୁରନ୍ତ ରାଜନଗ୍ରକୁ ଯାଇ ଭୀଷ୍ମଦେବଙ୍କୁ ସବୁ କଥା ବର୍ଣ୍ଣନା କରି କହିଲେ । ଭୀଷ୍ମ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଜାଣିଗଲେ ଏପରି ଚମତ୍କାର କରିପାରୁଥିବା ଧର୍ନୁଧର ବୀର ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ଛଡା ଆଉ କେହି ହେଇନଥିବେ । ଭୀଷ୍ମ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ଦ୍ରୋଣ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବା ସ୍ଥାନକୁ ଆସିଲେ । ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି ତାଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ଭୀଷ୍ମ ଅନୁରୋଧ କଲେ ଯେ ସେ ହସ୍ତିନାପୁରରେ ରହି ପଣ୍ଡୁଙ୍କ ପାଞ୍ଚ ପୁଅ ଓ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଶହେ ପୁଅଙ୍କୁ ଶିଷ୍ୟ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରି ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଭାବରେ ଅସ୍ତ୍ର- ଶସ୍ତ୍ର ଶିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତୁ । ଦ୍ରୋଣ ରାଜି ହୋଇଗଲେ। ସେ ତ ସେଇଥିପାଇଁ ଆସିଥିଲେ ।
ଘରର ପିଲାମାନଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା ପାଇଁ ଭୀଷ୍ମ ଯେଉଁ ଜଣେ ଉପଯୁକ୍ତ ଗୁରୁଙ୍କ ସନ୍ଧାନ ମନେ ମନେ କରୁଥିଲେ ତାହା ପୂରଣ ହେଲା । କିନ୍ତୁ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ପ୍ରସ୍ଥାବରେ ରାଜି ହୋଇଥିବା ଦ୍ରୋଣ ଯେବେ ପର୍ଶୁରାମଙ୍କ ପାଖରୁ ଅସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟା ଶିଖୁଥିଲେ, ସେତେବେଳେ ପର୍ଶୁରାମ ତାଙ୍କୁ କହିଥିଲେ, ଏ ବିଦ୍ୟା କେବେବି କୌଣସି କ୍ଷତ୍ରୀୟଙ୍କୁ ଶିଖାଇବନି । ରାଜା ଦ୍ରୁପଦଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ଦ୍ରୋଣ ଜାଣି ଜାଣି ସେ କଥାକୁ ଆଉ ମନ ପକାଉନଥିଲେ । ସେ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ଅନୁରୋଧ ରକ୍ଷା କଲେ ଓ ହସ୍ତିନାପୁରରେ ଆଶ୍ରମ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରି ରାଜକୁମାରମାନଙ୍କୁ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ରର ବ୍ୟବହାର ଓ ବିଭିନ୍ନ ଯୁଦ୍ଧ କୌଶଳ ସବୁ ଶିକ୍ଷା ଦେବା ଆରମ୍ଭ କଲେ ।
ଦିନେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଶିଷ୍ୟଙ୍କୁ ପାଖକୁ ଡାକିଲେ ଓ କହିଲେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମୋ ଆଗରେ ଗୋଟେ ଶପଥ କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତ ଯୁଦ୍ଧବିଦ୍ୟା ଓ ଅସ୍ତ୍ର ଚାଳନା ଶିଖିଗଲା ପରେ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦିନେ ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ମାଗିବି । ଅନ୍ୟମାନେ କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ଅର୍ଜୁନ କହିଲେ ଗୁରୁ ଆପଣ ଯାହାବି କହିବେ ମୁଁ ତାହା ପୂରଣ କରିବାକୁ ରାଜି ଅଛି ।
ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ଆଶ୍ରମ ଆଖଡାରେ ତାପରେ ସବୁଦିନ ଯୁଦ୍ଧବିଦ୍ୟା ଶିକ୍ଷା ଆରମ୍ଭ ହେଲା । କିଛିଦିନ ଭିତରେ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ବର୍ଚ୍ଛାରେ, ଅର୍ଜୁନ ଧନୁରେ, ଏବଂ ଭୀମ, ଦୁର୍ଯ୍ୟଧନ ଓ ଦୁଃଶାସନ ଗଦାରେ, ନକୁଳ ଓ ସହଦେବ ଖଣ୍ଡାରେ ବିଶେଷ ପାରଦର୍ଶିତା ଲାଭ କଲେ । ଏଥିସହ ଘୋଡା, ହାତୀ, ରଥ ଉପରୁ ଓ ମାଟି ଉପରେ ସମ୍ମୁଖ ଯୁଦ୍ଧର ଅନେକ କଳା କୌଶଳ ସମସ୍ତେ ଶିଖିଲେ ।
ଅର୍ଜୁନ ଧିରେ ଧିରେ ଲକ୍ଷ୍ଯ କଲେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ଯୁଦ୍ଧର ଅନେକ ଗୁପ୍ତ ବିଦ୍ୟା ସେମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ସତ କଥା ହେଲା ଦ୍ରୋଣ କିଛି ଦିବ୍ୟାସ୍ତ୍ରର ପ୍ରୟୋଗ ଓ ବ୍ୟବହାର ବିଦ୍ୟା ନିଜ ପୁଅ ଅଶ୍ୱତ୍ଥମାଙ୍କ ପାଇଁ ଲୁଚେଇ ରଖିଥା'ନ୍ତି ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଆଢୁଆଳରେ ଗୋପନରେ ଏକା ଏକା ପୁଅକୁ ଶିଖାଇବାକୁ ଚାହୁଁଥାନ୍ତି । ଏକଥା ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଅଛପା ହୋଇ ରହିଲାନି । ତେଣୁ ସେ ଦ୍ରୋଣ ଓ ଅଶ୍ୱତ୍ଥମାଙ୍କୁ ସବୁବେଳେ ପିଛା କଲେ ଓ କେବେବି ଏକୁଟିଆ ହେବାକୁ ଦେଲେନି । ତେଣୁ ବାଧ୍ୟହେଇ ଦ୍ରୋଣଙ୍କୁ ଉଭୟ ଅର୍ଜୁନ ଓ ଅଶ୍ୱତ୍ଥମାଙ୍କୁ କିଛି ବିଶେଷ ବିଦ୍ୟା ଶିଖାଇବାକୁ ପଡିଲା ।
ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ: ଆଖି ଥାଇ ଜାଣି ଜାଣି ଅନ୍ଧ ହୋଇଥିବା ଜଣେ ରାଣୀ ଓ ମୃଗ ମାରି ଅଭିଶାପ ପାଇଥିବା ଜଣେ ରାଜାଙ୍କ କାହାଣୀ
ଦିନେ ରାତିରେ ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ଅର୍ଜୁନ ଖାଉଥିବା ବେଳେ ହଠାତ୍ ପବନ ହେଲା ଓ ସେଠି ଜଳୁଥିବା ଦୀପ ଲିଭିଗଲା । ଦ୍ରୋଣ ଲକ୍ଷ କଲେ ଅନ୍ଧାର ଯୋଗୁଁ ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ଖାଇବାରେ କିଛି ବି ଅସୁବିଧା ହେଉନି । ସେ ସଠିକ ଭାବରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଖାଦ୍ୟ ପାତ୍ର ମାନଙ୍କରୁ ଖାଦ୍ୟ ନେଉଛନ୍ତି ଓ ସୁରୁଖୁରୁରେ ଖାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି। ସେଇଦିନରୁ ଦ୍ରୋଣ ତାଙ୍କୁ ରାତିର ଅନ୍ଧାରରେ କେମିତି ତୀରରେ ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳକୁ ବିଦ୍ଧ କରାଯାଇ ପାରିବ ଶିକ୍ଷା ଦେବା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଅର୍ଜୁନ ବାମ ଓ ଦକ୍ଷିଣ ଉଭୟ ହାତରେ ତୀର ସନ୍ଧାନ କରିପାରୁଥିଲେ । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ସବ୍ୟସାଚୀ କୁହାଗଲା ।
ଥରେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ଜଣେ କାରିଗରକୁ ଡାକି ଗୋଟେ ଚଢେଇର ପ୍ରତିରୂପ ଗଢିବାକୁ କହିଲେ ଓ ଗଢା ସରିଲା ପରେ ତାକୁ ନେଇ ଗୋଟେ ଗଛର ସବୁଠାରୁ ଗହଳିଆ ଡେଙ୍ଗା ଡାଳରେ ନେଇ ରଖିଦେଲେ । ତାପରେ ସମସ୍ତ ଶିଷ୍ୟଙ୍କୁ ସେଠିକୁ ଡାକି କହିଲେ, ନିଜ ନିଜ ଧନୁରେ ଗୁଣ ବାନ୍ଧ ଓ ତୀର ଯୋଖି ରଖ । ଦେଖ ଏ ଗଛର ଗୋଟେ ଉଚ୍ଚା ଡାଳରେ ଚଢେଇଟେ ବସିଛି । ତାକୁ ଏବେ ତୀର ମୁନରେ ଲକ୍ଷ୍ଯ କର । ସମସ୍ତେ ସେମିତି ଧନୁରେ ତୀର ଯୋଖି ସାରିଲା ପରେ ଦ୍ରୋଣ ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ଏବେ ମୋତେ କୁହ ତୁମେ କ'ଣ ଦେଖୁଛ?
ଯୁଧିଷ୍ଠିର ସେମିତି ଲକ୍ଷ୍ଯ ସ୍ଥଳକୁ ନିରୀକ୍ଷଣ କରି କହିଲେ - ହେ ଗୁରୁଦେବ! ମୁଁ ଏବେ ଏଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ସମସ୍ତ ଭାଇମାନଙ୍କୁ, ଆପଣଙ୍କୁ, ବୃକ୍ଷକୁ ଓ ଡାଳରେ ବସିଥିବା ଚଢେଇକୁ ଦେଖୁଛି । ସବୁକିଛି ଦେଖିପାରୁଛି ମୁଁ । ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ସ୍ମିତ ହାସ ଖେଳେଇ କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ ତୁରନ୍ତ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସେଇ ଏକା ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରି ଚାଲିଲେ । ଅନ୍ୟମାନେ ବି ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କ ପାଖାପାଖି ଉତ୍ତର ଦେଲେ । କିଏ ଆକାଶ ସହ ଗଛ ସହ ଚଢେଇ ଦେଖୁଥାଏ ତ କିଏ ପୁରା ଭୂଦୃଶ୍ୟ ସହ ଚଢେଇକୁ ଦେଖୁଥାଏ । କିଏ ଆକାଶର ମେଘ ଖଣ୍ଡ ସହ ଚଢେଇ ଦେଖୁଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ଯେତେବେଳେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ସେଇ ଏକା ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, ସେ କହିଲେ ଗୁରୁଦେବ! ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଆପଣଙ୍କୁ, ମୋର କୌଣସି ଭାଇଙ୍କୁ କିମ୍ବା ଗଛକୁ ଦେଖିପାରୁନି । ମୋତେ କେବଳ ଚଢେଇଟି ଦିଶୁଛି। ନା ନା ଗୁରୁଦେବ ମୋତେ କେବଳ ଚଢେଇର ମୁଣ୍ଡ ଦିଶୁଛି । ଟିକେ ରହି ଅର୍ଜୁନ ପୁଣି କହିଲେ ନା ନା ଗୁରୁଦେବ ମୋତେ ପ୍ରକୃତରେ କେବଳ ଚଢେଇର ଆଖି ହିଁ ଦିଶୁଛି ।
ଏବେ ଧନୁରୁ ତୀରକୁ ଛାଡ । ଦ୍ରୋଣ ଆଦେଶ ଦେଲେ । ଅର୍ଜୁନ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ତୀର ନିକ୍ଷେପ କଲେ ଓ ତୀର ଯାଇଁ ସିଧା ଚଢେଇର ଆଖିକୁ ବିଦ୍ଧ କଲା । ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ଓ ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନେ ଖୁସି ହେଲେ କିନ୍ତୁ କୌରବ ଭାଇମାନେ ଈର୍ଷାରେ ଦୁଃଖି ହେଇଗଲେ ।
କିଛିଦିନ ପରେ ଦିନେ ନଦୀରେ ଗାଧାଉଥିବା ବେଳେ ଗୋଟେ କୁମ୍ଭୀର ଆସି ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ଗୋଡକୁ କାମୁଡି ଆକ୍ରମଣ କରି ପାଣି ଭିତରକୁ ଟାଣି ନେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ । ସେଠି ଅନ୍ୟମାନେ ଥିଲେ ବି ସମସ୍ତେ ଅସହାୟ ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ବେଳେ ଅର୍ଜୁନ ତତକ୍ଷଣାତ୍ ତାଙ୍କ ଧନୁରେ ତୀର ମାରି ସେ କୁମ୍ଭୀରକୁ ମାରି ଦ୍ରୋଣଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କଲେ । ଏହି ଘଟଣା ପରେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣଙ୍କର ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ଛାତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଅର୍ଜୁନ । ଏଥର ଦ୍ରୋଣ ଚାହିଁଲେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ସମସ୍ତ ଯୁଦ୍ଧ ବିଦ୍ୟା ଶିଖାଇବେ, ଯେମିତି ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀରେ ତାଙ୍କ ଠାରୁ ବଳି ଧନୁର୍ଧର କେହି ବି ନଥିବେ ।
ଏହି ଘଟଣା ପରେ ଦିନେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ତାଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଶିଷ୍ୟ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ପାଖକୁ ଡାକିଲେ ଓ ପର୍ଶୁରାମଙ୍କ ପାଖରୁ ପାଇଥିବା ଦୈବଅସ୍ତ୍ରକୁ ଦେଇ କହିଲେ ଆଜି ଏହାର ବ୍ୟବହାର ଓ ପ୍ରୟୋଗ ପରେ ନିଜ ପାଖକୁ ପୁଣି ଫେରାଇ ଆଣିବାର ଜ୍ଞାନ କୌଶଳ ତୁମକୁ ଶିଖାଇବି । ଆଜିଠାରୁ ଏ ଅସ୍ତ୍ର ତୁମର । କିନ୍ତୁ କେବେ ବି ତୁମ ଠାରୁ କୌଣସି ଦୁର୍ବଳ ଲୋକ ପ୍ରତି ଏହାର ପ୍ରୟୋଗ କରିବନି । କୌଣସି ମାନବ ପ୍ରତି ବି ପ୍ରୟୋଗ କରିବନି । ବିଶେଷ ଆବଶ୍ୟକତା ସମୟରେ, ଉପଯୁକ୍ତ ଭାବରେ, ସମାସ୍କନ୍ଧଙ୍କ ଶତ୍ରୁ ପ୍ରତି ପ୍ରୟୋଗ ନକରିଥିଲେ, ଏ ଦିବ୍ୟ ଅସ୍ତ୍ର ତିନି ଭୂବନକୁ ଜାଳି ପୋଡି ଧ୍ୱଂସ କରିଦେବ ।
କିଛିଦିନ ପରେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ତାଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ବସି କିଛି ଦୂରରେ ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ରର ଅଭ୍ୟାସ, ବ୍ୟାୟାମ ଓ କୁସ୍ତି ଆଖଡା ଦେଖୁଥାନ୍ତି । ସେ ବୁଝି ସାରିଥିଲେ ଯେଉଁ ସମୟକୁ ସେ ଏତେ ଦିନ ଧରି ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି, ସେ ସମୟ ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲାଣି । ଏକଦା ପାଞ୍ଚାଳ ନରେଶ ଦ୍ରୁପଦ ତାଙ୍କ ରାଜଦରବାରରେ ତାଙ୍କୁ ଯେଉଁ ଅପମାନ ଦେଇଥିଲେ, ତା'ର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାର ସମୟ ଆସିଗଲାଣି ।
ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ଓଠ ଧାରରେ ଧାରେ ସ୍ମିତ ହସ ଖେଳି ଧିରେ ପୁଣି ମିଳେଇଗଲା।
(ବି.ଦ୍ର: ଏହି ଲେଖାରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ତଥ୍ୟ ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ)