Mahabharat Story: ବନ୍ଧୁ ଉପରେ ପ୍ରତିଶୋଧ ଓ ଘରେ ନିଆଁ ଲଗେଇ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ପୋଡ଼ି ମାରିବା ଯୋଜନା

ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଅସ୍ତ୍ର ପ୍ରତିଯୋଗିତା ପରେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ଦିନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପାଖକୁ ଡାକିଲେ ଓ କହିଲେ ତୁମମାନଙ୍କର ଅସ୍ତ୍ର ଅସ୍ତ୍ର ଶିକ୍ଷା ତ ସରିଲା । ଏବେ ମୋତେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଗୁରୁ ଦକ୍ଷୀଣା ଦେବାକୁ ହେବ ।

ପାଞ୍ଚାଳର ରାଜା ଦ୍ରୁପଦଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ଅନେକ ଦିନ ହେଲାଣି ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଥିଲେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ । ଏବେ ସେ ସମୟ ଆସି ଉପସ୍ଥିତ । ଦ୍ରୋଣ ତାଙ୍କର ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କହିଲେ, ତୁମମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟାରେ ମୁଁ ପାରଙ୍ଗମ କରି ସାରିଛି । ଏବେ ଗୁରୁ ଦକ୍ଷୀଣା ଭାବରେ ମୋ ଆଗରେ ପାଞ୍ଚାଳ ନରେଶକୁ ବନ୍ଦୀ କରି ଆଣି ଛିଡାକର ।

ଗୁରୁ ଆଜ୍ଞା ଶୁଣି କୌରବ ଓ ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନେ ଦ୍ରୁପଦଙ୍କ ଦେଶରେ ପହଞ୍ଚିଲେ । ପ୍ରଥମେ ଦ୍ରୁପଦଙ୍କ ଗୋଧନ ଅପହରଣ କରିବାକୁ ଉଦ୍ୟମ କରିବାରୁ ରାଜା ତାଙ୍କ ସୈନ୍ୟସାମନ୍ତ ଧରି ସମ୍ମୁଖ ଯୁଦ୍ଧକୁ ବାହାରି ଆସିଲେ । କିନ୍ତୁ ପାଣ୍ଡବ ଓ କୌରବମାନଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ସେ କେତେ ସମୟ ଠିଆ ହୋଇପାରିଥାନ୍ତେ? ଅଳ୍ପ ସମୟ ଭିତରେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ରଥ ଦ୍ରୁପଦଙ୍କ ରଥର ନିକଟତର ହେଲା ଓ ଅର୍ଜୁନ ତାଙ୍କୁ ଅକ୍ଲେଶରେ ବାନ୍ଧି ନିଜ ରଥରେ ଧରି ଦୃତ ବେଗରେ ହସ୍ତିନା ପ୍ରସ୍ଥାନ କଲେ । ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ରଥ ପଛେ ପଛେ ଅନ୍ୟମାନେ ବି ଫେରି ଆସିଲେ ।

ପରାଜିତ ଦ୍ରୁପଦଙ୍କୁ ସାମ୍ନାରେ ଦେଖି ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋଣ ପ୍ରଥମେ ହସିଲେ ଓ କହିଲେ, ହେ ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ଏବେ ରାଜ୍ୟ ଓ ରାଜଗାଦି ହରାଇଲା ପରେ ଜଣେ ସାଧାରଣ ବନ୍ଦୀ ନାଗରିକ ମାତ୍ର । ପାଞ୍ଚାଳ ଦେଶ ଜୟ କରି ମୋ ଶିଷ୍ୟମାନେ ମୋତେ ଗୁରୁ ଦକ୍ଷୀଣା ଭାବରେ ଉପହାର ଦେଇସାରିଛନ୍ତି । ସେ ପୁରା ଦେଶ ଏବେ ମୋର । ତୁମର ମନେ ଅଛି ନା? ଦିନେ ଜଣେ ଗରୀବ ବ୍ରାହ୍ଣଣ, ଜଣେ ରାଜାର ବନ୍ଧୁ ହୋଇପାରିବନି ବୋଲି କହି, ହସି ହସି ଭରା ରାଜ ଦରବାରରେ ମୋତେ ଅପମାନିତ କରିଥିଲ । ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ସେମିତି ଆଦୌ ଅପମାନିତ କରିବିନି । ଏବେ ତୁମକୁ ଅଧା ରାଜ୍ୟ ମୁଁ ଦାନରେ ଦେଉଛି । ଅଧା ଦେଶ ତୁମର, ଅଧା ଦେଶ ମୋର । ଆଜି ଠାରୁ ଗଙ୍ଗା ନଦୀର ଦକ୍ଷୀଣ ଭାଗର ରାଜା ତୁମେ ଓ ଉତ୍ତର ଭାଗର ରାଜା ମୁଁ । ଏବେ ଆମେ ପ୍ରତିପତ୍ତିରେ ବରାବର ଆଉ ସମାସ୍କନ୍ଦ । ଆଶା କରୁଛି ଏବେ ମୋତେ ବନ୍ଧୁ ଭାବରେ ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ୱୀକାର କରିବ ।

ଅପମାନିତ ଲାଗୁଥିଲେ ବି ଦ୍ରୁପଦ ବାଧ୍ୟ ହସ ଖଣ୍ଡେ ହସିଲେ ଓ କହିଲେ ହଁ ଆମେ ଏବେ ବନ୍ଧୁ । ତାପରେ ଦ୍ରୁପଦ କାମ୍ପିଲ୍ୟକୁ ତାଙ୍କ ରାଜଧାନୀ କଲେ ଓ ଦ୍ରୋଣ ଅହିଛତ୍ରକୁ ରାଜଧାନୀ କରି ଦେଶ ଶାସନ କଲେ ।

ବନ୍ଧୁ ଉପରେ ପ୍ରତିଶୋଧ ଓ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ନିଆଁ ଲଗେଇ ମାରିବା ଯୋଜନା

ସେପଟେ କୌରବ ଓ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ଭିତରେ ସମ୍ପର୍କ ଆହୁରି ଖରାପ ହେବାକୁ ଲାଗିଥାଏ । କେହି କାହାକୁ ନିମିଶେ ମାତ୍ର ସହ୍ୟ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନଥାନ୍ତି । ଧିରେ ଧିରେ ଦେଶର ପ୍ରଜାମାନେ ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚ ଭାଇଙ୍କ ସୁଗୁଣ ଓ କୌରବ ଶହେ ଭାଇଙ୍କ ଦୁର୍ଗୁଣ ଜାଣିବାକୁ ଲାଗିଥାନ୍ତି । ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ଖରାପ ଗୁଣ ଧରି ଜନ୍ମ ହେଇଥିବା କୌରବ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ଆହୁରି କୁମନ୍ତ୍ରଣା ଯୋଗାଇ ଦେଉଥିଲେ ସେମାନଙ୍କର ମାମୁଁ ଶକୁନି ।

ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ କୌଣସି ପ୍ରକାର ହସ୍ତିନାପୁରର ସିଂହାସନ ଅନ୍ୟ କାହା ହାତରେ ଛାଡିବାକୁ ରାଜି ନଥିଲେ । ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନଙ୍କର ଯୁକ୍ତି ଥିଲା ତାଙ୍କ ବାପା ବଡପୁଅ ହୋଇଥିଲେ ବି, ଅନ୍ଧ ବୋଲି ସାନଭାଇ ପଣ୍ଡୁଙ୍କୁ ରାଜଗାଦି ମିଳିଥିଲା । ଏବେ ତାଙ୍କ ବାପା ରାଜା ଓ ତାଙ୍କ ବଡ ପୁଅ ଅନ୍ଧ ନୁହଁନ୍ତି । ତେଣୁ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ପୁଅ ଭାବରେ ସେ ହିଁ ହସ୍ତିନାପୁରର ପରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବା କଥା । ସେପଟେ କିନ୍ତୁ ରାଜ ଦରବାରରେ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ହିତାକାଂକ୍ଷୀମାନେ ରାଜା ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ ଉପଦେଶ ଦେଉଥିଲେ, ବଂଶର ବଡ ପୁଅ ଧାର୍ମିକ ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କର ଏବେ ରାଜାଭିଷେକ କରାଯାଉ । ଦେଶର ପ୍ରଜାମାନେ ବି ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ପରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ଭାବରେ ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଥାନ୍ତି ।

ଦିନେ ପାଖରେ କେହିନଥିବା ବେଳେ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ପାଖରେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ପହଞ୍ଚିଲେ । ପଚାରିଲେ ସେ କ'ଣ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ହାତରେ ସିଂହାସନ ଟେକିଦେବାକୁ ମନସ୍ଥ କରିଛନ୍ତି କି? ଏମିତି ଯଦି ହୁଏ ତେବେ ପାଣ୍ଡବମାନେ ଆମ ଶହେ ଭାଇଙ୍କୁ ବହୁତ ହଇରାଣ କରିବେ ।

ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ପୁତ୍ର ପ୍ରେମରେ ଅନ୍ଧ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର କହିଲେ ବାପ, ଏମିତି କ'ଣ ହେଇପାରିବ? ତୋର ଏ ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ଭୀଷ୍ମ, ବିଦୁର, କୃପ, ଦ୍ରୋଣ ଓ ଅନ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରୀ, ଅମାତ୍ୟମାନେ ନିଶ୍ଚୟ ବିରୋଧ କରିବେ । ତୁ ଧର୍ମର ରାସ୍ତା କଥା କହୁନୁ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି, ଧର୍ମ ପଥରେ ସଦା ଚାଲୁଥିବା ପଣ୍ଡୁ, ହସ୍ତିନାର ରାଜା ଥିବା ସମୟରେ ମୋ ପ୍ରତି ଓ ଆମ ପରିବାର ପ୍ରତି ତା'ର କେତେ ସମ୍ମାନ ଓ ଭଲପାଇବା ଥିଲା । ପରିବାରର ବଡ ପୁଅ ଭାବରେ ପଣ୍ଡୁ ପୁତ୍ର ହିଁ ରାଜା ହେବା କଥା । ଯଦିଓ ହୃଦୟ ଭିତରେ ମୁଁ ଚାହେଁ ତୁ ମୋ ପରେ ରାଜ ସିଂହାସନ ଆରୋହଣ କର ।

ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଅନ୍ତର କଥା ଜାଣି ସାରିଲା ପରେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଓ ଶକୁନି ତାଙ୍କ କାମରେ ଲାଗିପଡିଲେ । ସେମାନେ ଏଥର ବହୁତ ବଡ ଗୋଟେ ଯୋଜନାକୁ ଫଳବତୀ କରିବାକୁ ଜାଲ ବିଛାଇବା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ପ୍ରଥମେ ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ପୁଅ ଅଶ୍ୱତ୍ଥମାଙ୍କୁ ନିଜ ପଟକୁ ଆଣିଲେ । ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ସ୍ଥିର ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଥିଲେ ଅଶ୍ୱତ୍ଥମା ତାଙ୍କୁ ସମର୍ଥନ କଲେ ତାଙ୍କ ବାପା ଦ୍ରୋଣ ଓ ମାମୁଁ କୃପ ତାଙ୍କୁ ବିରୋଧ କରିବେନି । ତାପରେ କିଛି ଅମାତ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅର୍ଥ ଓ ଭୟ ଦେଖାଇ ବଶ କରାଗଲା । ଯୋଜନା କରି ପାଣ୍ଡଵମାନଙ୍କୁ ହସ୍ତିନାପୁରରୁ ଦୂରକୁ ପଠେଇବାକୁ କିଛି ଅମାତ୍ୟଙ୍କ ମୁହଁରେ ବାର ବାର ବାରଣାବତ ନଗର ବିଷୟରେ କୁହାଗଲା । ଯେମିତି ବାରଣାବତ ନଗର ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣ କରିବ । ବାରବାର ବାରଣାବତ ନଗର ବିଷୟରେ ଶୁଣି ଦିନେ ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନେ ସାଙ୍ଗରେ ମା କୁନ୍ତିଙ୍କୁ ଧରି ସେଠାକୁ ବୁଲିଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ ।

ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ବିଦୁର ପହଞ୍ଚି ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କୁ କହିଲେ ଅନ୍ଧ ଲୋକର ଦିଗ ଜ୍ଞାନ କିଛି ନଥାଏ । ତେଣୁ ସେ ବାଟ କ'ଣ ଜାଣିପାରେନି ଓ କେଉଁ ଦିଗରେ ଦେଶକୁ ନବ ବୁଝିପାରେନି । ମନେରଖ କେବଳ ଖଣ୍ଡା, ଧନୁ କି ଗଦାକୁ ଅସ୍ତ୍ର ଭାବିବନି । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଅସ୍ତ୍ର ଅଛି । କିଛି ଅଦୃଶ୍ୟ ଅସ୍ତ୍ର ବି ଅଛି ।ମୋର ଏତିକି ଉପଦେଶ ବାହାର ଯାଗାରେ ସବୁବେଳେ ଆଖି କାନ ଖୋଲା ରଖିଥିବ ଓ ସତର୍କ ରହିଥିବ । ଏତିକି କହି ବିଦୁର ତାଙ୍କ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଗଲେ ।

ଦୂର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଯାହା ଚାହୁଁଥିଲେ ଯୋଜନା ମୁତାବକ ତାହାହିଁ ହେଲା । ପାଣ୍ଡବମାନେ ବାରଣାବତରେ ପହଞ୍ଚିବା ଆଗରୁ ସେ ତାଙ୍କର ଅତ୍ୟନ୍ତ ବଶମ୍ବଦ ପୁରୋଚନ ନାମକ ଜଣେ ଅନୁଚରକୁ ଗୁପ୍ତରେ ଏକ ଗୁରୁ ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଲେ । କହିଲେ ପଣ୍ଡୁ ପରିବାର ପାଇଁ ଗୋଟେ ନୂଆ ଘର ଶୀଘ୍ର ସେଠି ତିଆରି କରାଯିବ । ସେମାନେ ସେଇଠି ରହିବେ । ଘର ତିଆରି ହେବ କାଠ, ବାଉଁଶ, ବେତ ଓ ଘାସରେ । କାନ୍ଥର ମାଟିରେ ଘିଅ, ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ତୈଳବୀଜ ଓ ଲାଖ ଆଦି ଶୀଘ୍ର ନିଆଁ ଲାଗିଯାଉଥିବା ଜିନିଷର ବହୁଳ ବ୍ୟବହାର କରାଯିବ । ଘରର ସମସ୍ତ ଆସବାବପତ୍ର କେବଳ କାଠରେ ହିଁ ତିଆରି ହେବ । ଘର ତିଆରି ସରିଲେ ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚଭାଇ ଓ ତାଙ୍କ ମାଆ କୁନ୍ତି ସେଠି କିଛିଦିନ ବାସ କଲାପରେ ଦିନେ ସୁବିଧା ଦେଖି ରାତିରେ ନିଆଁ ଲଗେଇ ଦିଆଯିବ। ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଇସାରି ବିରୋଚନକୁ ସତର୍କ କରାଇଦେଲେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ କହିଲେ, ଏ କଥା କାନରୁ ଦିଇ କାନ ଯେମିତି ନହୁଏ ।

ବନ୍ଧୁ ଉପରେ ପ୍ରତିଶୋଧ ଓ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ନିଆଁ ଲଗେଇ ମାରିବା ଯୋଜନା

ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଦିନରେ ପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ଡବ ଓ ମାଆ କୁନ୍ତୀ ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ରଥ ଚଢି ବାରଣାବତ ବାହାରିଗଲେ । ବାରଣାବତ ନଗରବାସୀ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ ପାଖରେ ପାଇ ବଡ ଖୁସିହେଲେ ଓ ନଗରରେ ଉତ୍ସବ ପାଳନ ହେଲା । ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନେ ଖୁସି ଯେ ସତରେ ନଗରୀଟି ଖୁବ ସୁନ୍ଦର ହେଇଛି । ବିରୋଚନ ବି ସେମାନଙ୍କର ଖୁବ୍ ଚର୍ଚ୍ଚା କଲା । ରାଜ ପରିବାରର ସେ ଏକମାତ୍ର ବଶମ୍ବଦ ଓ ଅନୁଗତ ବୋଲି ଅଭିନୟ କରୁଥାଏ । ସବୁବେଳେ ସତର୍କ ମଧ୍ୟ ଥାଏ । ଯେମିତି ତା' ଅଭିନୟ ଧରା ନପଡେ ।

କିଛିଦିନ ପରେ ବିରୋଚନ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତିଆରି କରୁଥିବା ସୁଦୃଶ୍ୟ ଓ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନୋରମ ଘର ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଗଲା। ଭାଇମାନେ ଘର ଦେଖି ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ । ପ୍ରଶସ୍ଥ କୋଠରୀ, ବୃହତ ଅଗଣା, ଚମତ୍କାର କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ହେଇଥିବା କବାଟ, ଝରକା, ଖଟ ଓ ପଲଙ୍କ । ଘର ଦେଖିଲା ପରେ ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କ ଆଗରେ ଏଥର ସବୁକିଛି ସ୍ପଷ୍ଟ ହେଇଗଲା । ସେ ବୁଝିଗଲେ ବିରୋଚନ କାହା କଥାରେ କ'ଣ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛି ଓ ସେମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ବିଦୁର ସେମାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ସତର୍କ ରହିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ । ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନର ଯୋଜନା ବୁଝାପଡିଗଲା । ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନେ ଚାହୁଁନଥିଲେ ବିରୋଚନର ମନରେ କିଛି ସନ୍ଦେହ ଆସୁ । ସେମାନେ ଚୁପ ଚାପ ସେଇ ନୂଆ ତିଆରି ଜଉ ଘରେ ସତର୍କତାର ସହ ରହିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଦିନେ ରାତିରେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଆସି ସେମାନଙ୍କୁ ଗୁପ୍ତରେ ଦେଖା କଲା ଓ କହିଲା ତାକୁ ବିଦୁର ପଠେଇଛନ୍ତି । ଲୋକଟି ସିନ୍ଧି ଖୋଳିବା କଳାରେ ଧୁରନ୍ଧର । କଥା ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କ ଅଗୋଚରରେ ସେ ଲୋକ ଘର ଭିତରୁ ଜଙ୍ଗଲ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସିନ୍ଧି ଖୋଳିବ ଓ ସମୟ ଅସିଲେ ସେଇ ସିନ୍ଧି ସୁଡଙ୍ଗ ଦେଇ ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚଭାଇ ଓ ମାଆ କୁନ୍ତୀ ନିରାପଦରେ ସେ ଘରୁ ବାହାରକୁ ଖସିଯାଇପାରିବେ ।

ବିରୋଚନର ମିଛ ଆତିଥ୍ୟ ସ୍ୱୀକାର କରି ପାଣ୍ଡବମାନେ ସେ ଘରେ ଥାଆନ୍ତି । ଘର ଭିତରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୋପନୀୟ ଭାବରେ ସୁଡଙ୍ଗ ଖୋଳା ଚାଲିଥାଏ । ଦିନେ ସୁଡଙ୍ଗ ଖୋଳା କାମ ସରିଲା। ପରଦିନ କୁନ୍ତୀ ସେ ଘରେ ଏକ ଭୋଜିର ଆୟୋଜନ କଲେ । ଭୋଜିରେ ଅନେକ ନଗରବାସୀ ଓ ସେମାନଙ୍କ ପରିବାର ଲୋକେ ଯୋଗ ଦେଇଥାନ୍ତି । ଭୋଜି ପରେ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିଗଲେ । ଭୋଜିକୁ ଖାଇବା ସନ୍ଧାନରେ ଏକ ନିଷାଦ ପରିବାରର ଜଣେ ମା ଓ ତାର ପାଞ୍ଚ ପୁଅ ବି ଭୋଜିକୁ ଆସିଥାନ୍ତି। ସେମାନେ ଖାଇ ପିଇ ସାରିଲା ପରେ ଆଉ ରାତିରେ ଘରକୁ ଫେରିଲେନି । ସେଇଠି ଶୋଇଗଲେ । ଦାଣ୍ଡ ଘରେ ବିରୋଚନ ବି ଶୋଇଥାଏ । ସେଇ ରାତିକୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ ଭାବି, ରାତି ଅଧରେ ଭୀମ ସେନ ଦାଣ୍ଡ ପଟରୁ ବିରୋଚନର ଶୋଇବା ପାଖରେ ହିଁ ନିଆଁ ଲଗେଇଲେ । ନିଆଁ ଲାଗୁ ଲାଗୁ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ ଓ କୁନ୍ତୀ ତରତରରେ ସୁଡଙ୍ଗରେ ପଶି ଜଙ୍ଗଲ ଆଡକୁ ଚାଲିଗଲେ। ପାଣ୍ଡବମାନେ ଜାଣିଥିଲେ, ଏବେ ଦୁନିଆ ଆଖିରେ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ମୃତ । ଏବେ କିଛି ଦିନ ସେମାନଙ୍କୁ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଓ ତା ଚରମାନଙ୍କ ପାଖରୁ ଲୁଚିକି ରହିବାକୁ ହେବ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଘିଅ, ତେଲ ମଞ୍ଜି ଓ ଜଉରେ ତିଆରି ଘରକୁ ଅଗ୍ନିଦେବ ଜିଭ ବୁଲେଇ ନେଲେ । ଚାରି ପାଖରେ ବରୁଣବନ୍ତର ନଗରବାସୀ ଛାତି ପିଟି କାନ୍ଦୁଥାନ୍ତି ସିନା କିଛି କରିପାରୁନଥାନ୍ତି । ସକାଳକୁ ନିଆଁର ପ୍ରକୋପ କମିଲା ପରେ ନଗରବାସୀ ଦେଖିଲେ କୁନ୍ତୀ ଓ ତାଙ୍କ ପାଞ୍ଚ ପୁଅଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ବିରୋଚନ ବି ପୋଡି ମରିଯାଇଛି ।

ହସ୍ତିନାପୁରରେ ଖବର ପହଞ୍ଚିଲା । ସମସ୍ତେ ଶୋକ ଓ ଦୁଃଖରେ ମ୍ରିୟମାଣ ହେଇଗଲେ । କୌରବ ଭାଇମାନେ କିନ୍ତୁ ଖୁସିହେଲେ। ମନେ ମନେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଖୁସିହେଲେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ । ମାମୁଁ ଶକୁନି ଓ ସେ ମିଶି ଯେଉଁ ଯୋଜନା କରିଥିଲେ ତା ସଫଳ ହେଇଛି । ପାଣ୍ଡବ ନାମକ କଣ୍ଟା ସବୁଦିନ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ରାସ୍ତାରୁ ହଟି ଯାଇଛି । ଏଣିକି ସେ ନିଷ୍କଣ୍ଟକ ହୋଇ ହସ୍ତିନାର ରାଜ ସିଂହାସନ ଆରୋହଣ କରିପାରିବେ ।

ବିଦୁର ଚୁପ ଚାପ ଥିଲେ । ଭାବୁଥିଲେ ପାଣ୍ଡବ ପରିବାର ଏବେ ଜଙ୍ଗଲରେ କ'ଣ କରୁଥିବେ? କ'ଣ ଖାଉଥିବେ, କୋଉଠି ଶୋଉଥିବେ?

(ବି.ଦ୍ର: ଏହି ଲେଖାରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ତଥ୍ୟ ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ)