Mahabharat Story: ବ୍ୟଭିଚାରୀ ଜ୍ୱାଇଁ ଓ ପାଞ୍ଚ ବେଣ୍ଟିଆ ରାଜା କଥା

କାହିଁକି ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ବଣକୁ ଆସିଥିଲେ ସିନ୍ଧୁ ନରେଶ ଜୟଦ୍ରଥ? କୋଉ ପାପ ଥିଲା ତାଙ୍କ ମନରେ? କ'ଣ କହିଲେ ସେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ? କାହିଁକି ଅର୍ଜୁନ ତୀର ମାରି ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କ ରଥ ଭାଙ୍ଗିଲେ? ଭୀମଙ୍କ ଗଦା ପ୍ରହାରରୁ କାହିଁକି ତାଙ୍କୁ ବଞ୍ଚେଇଲେ ଯୁଧିଷ୍ଠିର? ଏମିତି ଆହୁରି ଘଟଣା ଜାଣିବାକୁ ପଢନ୍ତୁ ମହାଭାରତର ଆଜିର ଅଧ୍ୟାୟ ।

ମହାଭାରତ କଥା

ପାଣ୍ଡବମାନେ କାମ୍ୟକ ବନରେ ଥାଆନ୍ତି । ଦିନେ ପାଞ୍ଚଭାଇ ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ବାହାରି ଯାଇଥାନ୍ତି । ଦ୍ରୌପଦୀ ଗୋଟେ ଗଛ ତଳେ ଏକା ଏକା ବସିଥାନ୍ତି । ଚାରି ପାଖର ବଣ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଦେଖୁଥାନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦିନ କଥା ଭାବୁଥାନ୍ତି । କୁରୁ ସଭାତଳେ ତାଙ୍କ ଅପମାନକୁ ଯେତେ ଭୁଲିବାକୁ ଚାହୁଁଥାନ୍ତି ତାହା ସେତେ ସେତେ ମନେପଡୁଥାଏ । ଆଖିରୁ ବହି ଯାଉଥାଏ ଲୁହ ଧାର ।

ହଠାତ୍ ପାଞ୍ଚାଳୀଙ୍କ ଅନ୍ୟମନସ୍କତା ଭାଙ୍ଗିଗଲା। ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ରଥ ଗୋଟେ ଆସି ରହିଲା । ତାଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କରି ରଥରୁ ଓହ୍ଲାଇଲେ ସିନ୍ଧୁ ନରେଶ ଜୟଦ୍ରଥ । ସାନ ନଣନ୍ଦ ଦୁଃଶୀଳାଙ୍କ ସ୍ୱାମୀ । କୌରବ ଶହେ ଭାଇଙ୍କ ଏକମାତ୍ର ସାନ ଭଉଣୀ । ବନବାସ କାଳରେ ହଠାତ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କୁ ଦେଖି କେତେ କ'ଣ ଭାବିଗଲେ ଦ୍ରୌପଦୀ । ଭାବିଲେ ଜୟଦ୍ରଥ ହୁଏତ କୌରବ ଭାଇମାନଙ୍କ କୃତ କର୍ମ ପାଇଁ କ୍ଷମାପ୍ରାର୍ଥୀ ହୋଇ ଆସିଛନ୍ତି । ଦୁଃଖରେ ସମଭାଗୀ ହେବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି କି? ହୁଏତ ଆମେ କେତେ ଦୁଃଖରେ ଅଛୁ ବୋଲି ମଜା ଦେଖିବାକୁ ଆସିଥାଇ ପାରନ୍ତି। କାହା ମନରେ କ'ଣ ଅଛି କିଏ ଜାଣେ?

ପାଖରେ କେହି ନଥିଲେ । ଜ୍ୱାଇଁ ଚର୍ଚ୍ଚା କରିବାକୁ ପାଖରେ କିଛି ନଥିଲା । ତଥାପି ଦ୍ରୌପଦୀ କୁଶ ଆସନ ପକାଇ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କୁ ବସିବାକୁ କହିଲେ । ପିଇବାକୁ ପାଣି ଦେଲେ । ପତ୍ର ଚଉପଦିରେ କିଛି ପାଚିଲା ଫଳ ଦେଲେ । ତା’ପରେ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କୁ କହିଲେ ଆପଣ କିଛି ସମୟ ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତୁ । ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ମୋ ସ୍ୱାମୀମାନେ ଫେରିବେ ।

ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଜୟଦ୍ରଥ କହିଲେ ମୋର ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ କି କାମ? ମୁଁ ତ ତୁମକୁ ଦେଖା କରିବାକୁ ଆସିଛି । ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କ ଆଖିରେ କାମନାର ନିଆଁ । ତାପରେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ଆଗରେ ଜୟଦ୍ରଥ ସାଙ୍ଗରେ ଆଣିଥିବା ଏକ ପେଡି ଖୋଲି ଦେଖାଇଲେ । ପେଡିରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଳଙ୍କାର ଓ ଉପହାର ରହିଥିଲା । ଜୟଦ୍ରଥ କହିଲେ, ମୁଁ ଏଠାକୁ ଅଳ୍ପ ମାତ୍ର ଆଣିକି ଆସିଛି । ଆହୁରି ଅନେକ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ଚିଜ ପାଖରେ ରଖିଛି । ତୁମେ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ସିନ୍ଧୁ ଦେଶ ଆସିଲେ ଦେବି ।

ଦ୍ରୌପଦୀ ଭାବିନଥିଲେ ନଣନ୍ଦ ଦୁଃଶୀଳାର ବର ଏତେ ନିଚ୍ଚ ଧରଣର ମଣିଷ ହୋଇଥିବ । ବିରକ୍ତିରେ କହିଲେ ତୁମେ କାହାକୁ କ'ଣ କହୁଛ ଜୟଦ୍ରଥ? ମୁଁ କିଏ ଜାଣିଛ ନା ନାହିଁ? ତୁମେ ଭୁଲିଯାଇଛ ଯେ ମୁଁ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ପତ୍ନୀ ପାଞ୍ଚାଳୀ । ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥର ମହାରାଣୀ ମୁଁ । ଏମିତିକା ଅଭଦ୍ର ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେବାକୁ ତୁମକୁ ଖରାପ ଲାଗୁନି କେମିତି ? ନୀଚ କୌରବ ଭାଇମାନଙ୍କ ପରି ତୁମର ବି ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇସାରିଛି । ଧର୍ମ ଅଧର୍ମର ଫରକ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁନ ।

ଜୟଦ୍ରଥ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରି କହିଲେ ମୁଁ କିଛି ବି ଭୁଲିନି ସୁନ୍ଦରୀ। ତୁମ ମନଲୋଭା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଭୁଲିନି ବୋଲି ତ ଖୋଜି ଖୋଜି ଏଇଠି ଆସି ପହଞ୍ଚିଛି । ତୁମେ ନିଜେ ବୋଧହୁଏ ଭୁଲିସାରିଛ ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ଆଉ ତୁମର ହେଇ ରହିନି । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ବି ନାହିଁ । ତୁମ ସ୍ୱାମୀ ଯେତେବେଳେ ରାଜା ନୁହଁନ୍ତି, ତୁମେ ରାଣୀ କେମିତି ହେବ? ମୁଁ ତ ତୁମକୁ ସେଇ ରାଣୀ କରିବାର ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଉଛି । କେତେଦିନ ଏଇ ବଣ ଜଙ୍ଗଲରେ ଭିକାରୀ ସ୍ୱାମୀମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଛିଣ୍ଡା ଫଟା ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ଅଖିଆ ଅପିଆ ବୁଲିବ? ମୋ ରାଜପ୍ରାସାଦରେ ଆହୁରି ଅନେକ ରାଣୀ ଅଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ତୁମେ ବି ମହାଆନନ୍ଦରେ ରହିବ। ସବୁ କିଛିର ବ୍ୟବସ୍ଥା ବି କରିଦେବି । ବିଳମ୍ବ କରନି ଆସ ଯିବା ।

ପରମ ଘୃଣାରେ ସେଠୁ ଉଠି ଚାଲି ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ଜୟଦ୍ରଥ ପାଞ୍ଚାଳୀଙ୍କ ହାତକୁ ଧରି ପକାଇଲେ ଓ କହିଲେ, ପାଞ୍ଚ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ନେଇ ଘର କରିଛ । ତୁମ ଚରିତ୍ର ବିଷୟରେ ମୁଁ ଜାଣେ । ମୋତେ ଧର୍ମ ଅଧର୍ମର ଜ୍ଞାନ ଦିଅନି । ମୋ କଥା ମାନ, ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନେ ଆସି ଏଠି ପହଞ୍ଚିବା ଆଗରୁ ଭଲରେ ଭଲରେ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ବାହାରି ଆସ । ମୁଁ ତୁମକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେବା ପାଇଁ ରଥ ଆଣି ଆସିଛି।

କାମନାରେ ଅନ୍ଧ ଜୟଦ୍ରଥ

ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କ କବଳରୁ ଦ୍ରୌପଦୀ ମୁକୁଳିବାକୁ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରିବି ଖସି ପାରିଲେନି । କଥାମାନି ଦ୍ରୌପଦୀ ରଥରେ ଆସି ବସିଲେନି ବୋଲି ଜୟଦ୍ରଥ ଆଉ ବେଶି ସମୟ ଟଣା ଓଟରା ନକରି ଶେଷରେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ଜବରଦସ୍ତ ଉଠେଇ ନେଇ ରଥରେ ରଖିଦେଲେ ଓ ତୀବ୍ର ବେଗରେ ତାଙ୍କ ରଥ ଚଲାଇ ସେଠୁ ବାହାରିଗଲେ ।

ଦ୍ରୌପଦୀ ଚିତ୍କାର କରୁଥା'ନ୍ତି ଓ ଅସହାୟ ଭାବରେ କାନ୍ଦୁଥା'ନ୍ତି । ଚାରି ପାଖକୁ ଚାହିଁ ସାହାଯ୍ୟ ମାଗୁଥା'ନ୍ତି । ଘନ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ତାଙ୍କ ଆଖପାଖରେ କେହି ନଥିଲେ ଯିଏ ତାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରି ପାରିଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ କିଛି ବାଟ ଗଲା ପରେ କେତେଜଣ ତପସ୍ୱୀ ଦେଖିଲେ ଜୟଦ୍ରଥ ଜୋର ଜବରଦସ୍ତ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ରଥରେ ବସେଇ ନେଇଯାଉଛି । ସେମାନେ ବିଳମ୍ବ ନକରି ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ଖବର ଦେଲେ ଯେ, ଦୁଷ୍ଟ ସିନ୍ଧୁ ନରେଶ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ଜବରଦସ୍ତ ନେଇଯାଉଛି ।

ଭୀମ ଓ ଅର୍ଜୁନ ତୁରନ୍ତ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କ ରଥକୁ ଧରିବାକୁ ଧାଇଁଲେ । କିଛି ବାଟ ଗଲାପରେ ରଥ ଦିଶିଲା । ଡେରି ନକରି ଅର୍ଜୁନ ଗାଣ୍ଡିବରେ ତୀର ସନ୍ଧାନ କଲେ । ପ୍ରଥମେ ରଥର ଚକ ଅଖଞ୍ଜ କଲେ ଓ ପରେ ପରେ ଆଉ ତୀର ମାରି ପୂରା ରଥକୁ ଭାଙ୍ଗିଦେଲେ ଅର୍ଜୁନ । ଭୀମ ତାଙ୍କ ବଳଶାଳୀ ବାହୁରେ ଜୟଦ୍ରଥକୁ ଉପରକୁ ଉଠେଇ ତଳେ ଥରେ କଚାଡି ଦେଲେ । ସେଦିନ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କ ଜୀବନ ଭୀମଙ୍କ ହାତରେ ନିଶ୍ଚୟ ଯାଇଥାନ୍ତା। ଚରମ କ୍ରୋଧରେ ଭୀମ ତାଙ୍କ ଗଦା ଉଠେଇ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କ ମୁଣ୍ଡକୁ ପ୍ରହାର କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ । ଯୁଧିଷ୍ଠିର କହିଲେ, ନା ଭୀମ ଏ ହେଉଛି ଆମର ଏକ ମାତ୍ର ଭଉଣୀର ସ୍ୱାମୀ । ଜୟଦ୍ରଥକୁ ମାରି ଆମେ ଆମ ଭଉଣୀକୁ ବୈଧବ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ ପାରିବାନି । ତାକୁ ଛାଡିଦିଅ । ସେ ଯାଉ।

ତୀର ସନ୍ଧାନ କଲେ ଅର୍ଜୁନ

ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ: କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅଧା କୋଳି ଭୋଜନ ଓ ଶହେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ପେଟ ପୂରିବା କଥା

ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କୁ କ୍ଷମା କରିବାକୁ କିନ୍ତୁ କେହି ପ୍ରସ୍ତୁତ ନଥିଲେ । ଦ୍ରୌପଦୀ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଭୀମଙ୍କୁ କହୁଥିଲେ, ଏ ପରି ପାପୀକୁ କ୍ଷମା ଦେଲେ ଧର୍ମ ତୁମକୁ କ୍ଷମା କରିବନି । ଜଣେ ତା'ର କୁକର୍ମର ଫଳ ଅବଶ୍ୟ ଭୋଗ କରିବା ଉଚିତ । ଅର୍ଜୁନ ତାଙ୍କ ଗାଣ୍ଡିବରେ ତୀର ଖଞ୍ଜି ରଖିଥା'ନ୍ତି । ଭୀମ ଗଦା ଉଞ୍ଚେଇ ଠିଆ ହେଇଥା'ନ୍ତି । ଯୁଧିଷ୍ଠିର ବୁଝାଇ କହିଲା ପରେ ସମସ୍ତେ ବୁଝିଲେ ଓ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ଦେଲେ । ଭୀମ କହିଲେ, ଏମିତି ଖାଲିରେ ଖାଲିରେ ସହଜରେ କ୍ଷମା କଲେ ଚଳିବନି । ତାପରେ ଭୀମ ଜୟଦ୍ରଥଙ୍କୁ ଧରି ତାଙ୍କ ଚୁଟିକୁ ପାଞ୍ଚ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ନାଁରେ ପାଞ୍ଚ ବେଣ୍ଟିଆ କରି ପକାଇଲେ । ନିଜ କଲା କର୍ମର ଫଳ ଧରି ଅପମାନିତ ହୋଇ ଜୟଦ୍ରଥ ସିଧା ସିନ୍ଧୁ ଦେଶକୁ ଲେଉଟି ଗଲେ ।

ପାଞ୍ଚ ବେଣ୍ଟିଆ କଲେ ଭୀମ

ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନେ ଜାଣିଲେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଓ ଶକୁନି ଆଦି ସେମାନଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିରେ ରଖେଇ ଦେବେନି । ସେମାନେ ଠିକ କଲେ ଏବେ କାମ୍ୟକ ବନରୁ ବାହାରି ସେମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠିକି ଯିବାକୁ ହେବ। ତାପରେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇ ସମସ୍ତେ କାମ୍ୟକ ବନରୁ ଦ୍ୱୈତବନକୁ ବାହାରିଲେ । ସାଙ୍ଗରେ ଥିବା ବ୍ରାହ୍ଣଣମାନେ ବି ପଛେ ପଛେ ଚାଲିଲେ । ଦ୍ୱୈତବନରେ ପହଞ୍ଚି ଅବସ୍ଥାନ କଲାବେଳକୁ ଆଖପାଖରେ ଥିବା ଋଷିମାନେ ଆସି ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ଦେଖା କଲେ ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଲେ । ଋଷି ଦାଲଭ୍ୟ ଆସି ଅନେକ ଉପଦେଶ ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ କରି କହିଲେ, ତୁମେମାନେ ନିଶ୍ଚୟ ଯଶ୍ୱସ୍ୱୀ ହେବ ।

ବନବାସ ଚାଲିଥାଏ । ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଅଧିକ ସମୟ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ସହ ବିତାଉଥାନ୍ତି । ବନବାସର ତେରମାସ ଶେଷ ହେଇଥାଏ । ଦ୍ରୌପଦୀ କିନ୍ତୁ ଏପରି ଅବସ୍ଥାକୁ ଗ୍ରହଣ କରୁନଥାନ୍ତି । ଅର୍ଜୁନ, ନକୁଳ ଓ ସହଦେବ ଚୁପ ରହିଥାନ୍ତି । ଭୀମ ଚାହୁଁଥାନ୍ତି ସିଧା ହସ୍ତିନାପୁରରେ ପହଞ୍ଚି ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ନିଅନ୍ତେ । ଦିନେ ଦ୍ରୌପଦୀ ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କୁ କହିଲେ, ଆମେ ସମସ୍ତେ ଅକାରଣରେ ଏତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଭୋଗୁଛନ୍ତି । ସେପଟେ କୌରବ ଭାଇମାନେ ରାଜସୁଖ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କୁ କ'ଣ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି କିଛି ବି ରାଗ ହେଉନି କି ଆମମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ମନରେ ଦୁଃଖ ଆସୁନି?

ଯୁଧିଷ୍ଠିର କହିଲେ କ୍ରୋଧରେ ମଣିଷର ବିବେକ ନଷ୍ଟ ହୁଏ । ସବୁ କଳହ ଓ ବିବାଦର ମୂଳ କଥା ହେଲା କ୍ରୋଧ । ଆମ ଆଚରଣରେ କ୍ଷମା ଓ ସହନଶୀଳତା ରହିବା କଥା । ଧର୍ମ ପଥରୁ ଆମେମାନେ କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତରେ ବିଚ୍ୟୁତ ହେବା କଥା ନୁହେଁ । ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କ ଉପଦେଶ ଶୁଣି ଭୀମ କହିଲେ, ଅଧିକ ଧର୍ମ ଆଚରଣ କରି ଆପଣଙ୍କ ବୁଦ୍ଧି ନାଶ ହୋଇ ସାରିଲାଣି । ଆପଣ ଭୁଲି ସାରିଲେଣି ଆମେ କ୍ଷତ୍ରୀୟ କୁଳରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଛନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କୁ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ପରି ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତିକରି ବଞ୍ଚିବାକୁ ହୁଏତ ଭଲ ଲାଗୁଛି । ଆମ ଶତ୍ରୁମାନେ କପଟ ଓ ଛଳନାରେ ଆମକୁ ପରାଜିତ କରିଛନ୍ତି। ଏପରି ପରାଜୟକୁ ସ୍ୱୀକାର କରି ବଣ ଜଙ୍ଗଲରେ ଘୂରି ବୁଲିବାରେ ମୁଁ କୌଣସି କ୍ଷତ୍ରୀୟ ଜନୋଚିତ ବୀରତ୍ୱ ଦେଖିପାରୁନି। ଆପଣଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଖାଇ ଅନ୍ୟମାନେ ଚୁପ ଅଛନ୍ତି ।

କିନ୍ତୁ ଜାଣିରଖନ୍ତୁ, କେହି ବି ଆପଣଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତିରେ ଖୁସି ନୁହଁନ୍ତି । ଏବେ ପୂରା ବାର ବର୍ଷ ଆମେ ବଣ ଜଙ୍ଗଲରେ ଘୂରି ବୁଲିବା । ବାର ବର୍ଷ କିଛି କମ୍ ସମୟ ନୁହେଁ । ତାପରେ ପୁଣି ଗୋଟେ ବର୍ଷ ଅଜ୍ଞାତ ବାସ । ସେତେବେଳେ କୋଉଠି ଲୁଚିବା ଆମେ? କିଏ ନ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମକୁ? ଦେଖିବେ କୌରବମାନେ ଅତି ସହଜରେ ଆମକୁ ଖୋଜି ପାଇଯିବେ । ତାପରେ ପୁଣି ବାର ବର୍ଷ ବନବାସ ଓ ପୁଣି ବର୍ଷେ ଅଜ୍ଞାତ ବାସ । ଲାଗୁଛି ଆମେ ଆଉ କେବେ ବି ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ଫେରିପାରିବାନି । ଆଜି ତେରମାସ ସରିଲା । ତେର ମାସକୁ ତେର ବର୍ଷ ବୋଲି ଭାବନ୍ତୁ । ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଭୋଜନ ଦେଇ ପାପ ମୁକ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ଓ ମୋ କଥା ମାନି ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ଫେରିଚାଲନ୍ତୁ ।

ଯୁଧିଷ୍ଠିର କହିଲେ, ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ସବୁ କ'ଣ ଭାବୁଛ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ପଶା ଖେଳ ପରି ନିନ୍ଦନୀୟ ଖେଳ ପାଖରେ ବସି ସର୍ବସ୍ୱ ହରେଇ ସାରିଛି । ଏବେ ଦେଇଥିବା କଥାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଧର୍ମଦ୍ରୋହୀ ହେଇପାରିବିନି। ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କ ଦୃଢତା ଦେଖି ଭୀମ ଓ ଦୌପଦୀ ଚୁପ ରହିଲେ ।

ଦିନେ ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମାର୍କଣ୍ଡେୟ ଋଷି ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ । ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ଯେତେବେଳେ ଋଷ୍ୟମୁକ ପର୍ବତରେ ବାସ କରୁଥିଲେ ସେ ତାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରିଥିଲେ । ମାର୍କଣ୍ଡେୟ ଋଷି କହିଲେ, ତୁମେମାନେ ତେର ବର୍ଷ ପାଇଁ ବନବାସରେ ଆସିଛ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମ ତ ଚଉଦ ବର୍ଷ ପାଇଁ ବନବାସରେ ଆସିଥିଲେ । ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ସାନଭାଇ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସ୍ୱେଚ୍ଛାରେ ବାର ବର୍ଷ କଷ୍ଟ ସହି ଅନୁସରଣ କରିଥିଲେ । ଶେଷରେ ଦୁଷ୍ଟ ରାବଣର ନିଧନ ହେଇଥିଲା । ତେଣୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏ ସମୟକୁ କାଟିବାକୁ ହେବ । ତାପରେ ମାର୍କଣ୍ଡେୟ ଋଷି ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ ପୂରା ରାମାୟଣର କାହାଣୀ ଶୁଣାଇଲେ । ଅନେକ ଉପଦେଶ ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ପାଖରୁ ବିଦାୟ ନେଲେ ।

ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ: ବନବାସ ଆରମ୍ଭ ଓ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆଗମନ କଥା