Mahabharat: ରାଜରାଣୀଙ୍କ ଦାସୀ ବେଶ ଓ ପାପୀ ସେନାପତି କଥା

ଯୁଧିଷ୍ଠିର, ଭୀମ ଓ ସହଦେବ ରାଜ ଦରବାରରେ ପହଞ୍ଚି ରାଜା ବିରାଟଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରି ନିଜ ନିଜର ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାମ ପାଇଗଲା ପରେ ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ଆଉ ଜଣେ ଯୁବକ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ । ବିରାଟ ରାଜା ତାଙ୍କ ପରିଚୟ ମାଗିବାରୁ ସେ କହିଲେ, “ମହାରାଜ! ମୁଁ ଆଗରୁ ରାଜା ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କ ଘୋଡ଼ାମାନଙ୍କର ଦେଖାରଖା କରୁଥିଲି । ରାଜା ଯୁଧିଷ୍ଠିର ମୋତେ ଗ୍ରନ୍ଥିକ ନାମରେ ଡାକୁଥିଲେ। ମୁଁ ଘୋଡ଼ାମାନଙ୍କର ସ୍ୱଭାବ ପରୀକ୍ଷା, ଦୁଷ୍ଟ ଘୋଡ଼ାକୁ ମଣ କରିବା ଭଲରେ ଜାଣିଛି । ଘୋଡ଼ାମାନଙ୍କ ରୋଗ ଦେଖି ଚିକିତ୍ସା କରିବାରେ ମୋର ନିପୁଣତା ରହିଛି । ଅଶ୍ୱବିଦ୍ୟାରେ ମୋର ବିଶେଷ ପାରଦର୍ଶିତା ରହିଛି । ମୋତେ ଆପଣଙ୍କ ଘୋଡ଼ାମାନଙ୍କର ଦେଖାରଖା କରିବାକୁ ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଲେ ମୁଁ ସେ କାମଟି ସୂଚାରୁ ରୂପେ ନିର୍ବାହ କରିପାରିବି ।“

ରାଜା ବିରାଟ ଗ୍ରନ୍ଥିକ ଛଦ୍ମବେଶରେ ଥିବା ନକୁଳଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ସମସ୍ତ ଘୋଡ଼ାଙ୍କ ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଲେ ।

ଚାରି ଭାଇ ଆଗପଛ ହୋଇ ବିରାଟଙ୍କ ପାଖରେ କାମ ପାଇଲା ବେଳକୁ ଦ୍ରୌପଦୀ ବିରାଟଙ୍କ ରାଣୀହଂସପୁର ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ। ଖଣ୍ଡେ ମଳିନ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ସେ କହିଲେ ମୁଁ ସୈରିନ୍ଧ୍ରୀର କାମ କରିବି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ତେଜ ଓ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଦେଖି କେହି ବିଶ୍ୱାସ କଲେନି ରାଜରାଣୀ ପରି ଦିଶୁଥିବା ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ଜଣେ ଦାସୀର କାମ ମାଗୁଛି । ଅନ୍ୟ ପରିଚାରିକାମାନେ ରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣାଙ୍କୁ ଯାଇଁ ଖବର ଦେଲେ । ରାଣୀ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ପାଖକୁ ଡାକି ପରିଚୟ ମାଗିଲେ । ଦ୍ରୌପଦୀ କହିଲେ, “ମୁଁ ଆଶ୍ରୟ ଓ କାମ ଆଶାରେ ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛି । ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ରାଜକୀୟ ଶାରୀରିକ ଲକ୍ଷଣ ସବୁ ଦେଖି ରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣା ପ୍ରଥମେ ପରତେ ଗଲେନି । ସେ କହିଲେ, “ତୁମ ପାଦତଳେ ଶହେ ପୋଇଲି କାମ କରୁଛନ୍ତି ପରି ତୁମର ରୂପକାନ୍ତି । ତୁମେ ପୁଣି ଏଠି କି କାମ କରିବ? ତୁମେ କ'ଣ କୋଉ ଯକ୍ଷର ସ୍ତ୍ରୀ କି? ନା କୋଉ କିନ୍ନରୀ? ତୁମେ ତ ଅପସରୀ, ଦେବକନ୍ୟା ଅବା ନାଗକନ୍ୟା ପରି ମୋତେ ଦିଶୁଛ ।“

ମହାଭାରତ

ପାଞ୍ଚାଳୀ କହିଲେ, ”ମହାରାଣୀ! ମୁଁ କୌଣସି ଯକ୍ଷ ପତ୍ନୀ କି ଦେବକନ୍ୟା କି ନାଗକନ୍ୟା ନୁହେଁ । ମୁଁ ସାମାନ୍ୟ ଜଣେ ପରିଚାରିକା । ପ୍ରଥମେ ମୁଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପତ୍ନୀ ସତ୍ୟଭାମାଙ୍କ ପରିଚାରିକା ଥିଲି । ତାପରେ ପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ପତ୍ନୀ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପରିଚର୍ଯ୍ୟା କରୁଥିଲି ।“ ରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣା କହିଲେ, ”ତୁମେ ଏମିତି ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଅଧିକାରୀ ଯେ ତୁମ ପ୍ରତି ଯେ କୌଣସି ପୁରୁଷ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇପଡ଼ିବ। ଆମ ରାଜପ୍ରାସାଦରେ ଏଠି ଅନେକ ପୁରୁଷ ଅଛନ୍ତି । “

ରାଣୀଙ୍କ ଆଶଙ୍କା ଶୁଣି ଦ୍ରୌପଦୀ କହିଲେ ସେପରି କିଛି ବି ଭୟ କରନ୍ତୁନି ମହାରାଣୀ । ଗନ୍ଧର୍ବ ରାଜାଙ୍କର ପାଞ୍ଚ ପୁଅ ମୋର ସ୍ୱାମୀ। ମୋ ଉପରେ ଖରାପ ନଜର ପକଇବା ପୁରୁଷକୁ ସେମାନେ ସହଜରେ ଶୀଘ୍ର ଯମାଳୟକୁ ପଠେଇଦେବେ । ସେମାନେ ସବୁବେଳେ ମୋର ସୁରକ୍ଷା କରନ୍ତି । ମୁଁ ସବୁ ପ୍ରକାର କାମ କରିପାରିବି । ମୁଁ ଅତି ସୁନ୍ଦର କରି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଶୈଳୀରେ ପୁରନାରୀଙ୍କ କେଶ ବାନ୍ଧିପାରିବି । ସୁଗନ୍ଧ ଦ୍ରବ୍ୟ ତିଆରି କରି ଲେପନ କରିପାରିବି । ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଫୁଲକୁ ଏକାଠି କରି ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ମାଳା ତିଆରି କରିପାରିବି । କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା; କାହାର ପାଦ ଧୋଇବିନି କି କାହାର ଅଇଁଠା ଖାଇବିନି । ସୁଦେଷ୍ଣା ଖୁସି ହେଲେ ଓ ରାଣୀ ଅନ୍ତଃପୁରରେ ଦ୍ରୌପଦୀ ସୈରିନ୍ଧ୍ରୀର ଛଦ୍ମବେଶରେ ରହିଲେ ।

ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ: ଅଜ୍ଞାତବାସ ଆରମ୍ଭ ଓ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ଛଦ୍ମବେଶ ଧାରଣ ପ୍ରସଙ୍ଗ

ଚାରିଭାଇ ଓ ପାଞ୍ଚାଳୀ ଆସି ବିରାଟ ନଗରୀରେ ଆଶ୍ରୟ ନେଲାପରେ ରାଜ ଦରବାରରେ ନାରୀ ବେଶ ହୋଇ ଅର୍ଜୁନ ପହଞ୍ଚିଲେ । ପରିଚୟ ମାଗିବାରୁ କହିଲେ, “ମୋ ନାମ ବୃହନ୍ନଳା। ମୋର ପିତା ମାତା କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ ଗୀତ ଗାଇପାରେ, ନୃତ୍ୟ କରିପାରେ ଓ ବାଦ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ର ବାଦନ ବି କରିପାରେ । ତେଣୁ ହେ ରାଜା! ଆପଣ ଆପଣଙ୍କ ଝିଅର ନାଚ ଗୀତର ଶିକ୍ଷକ ଭାବରେ ମୋତେ ନିଯୁକ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ । ଅଳ୍ପ ଦିନରେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ନାଚ, ଗୀତ ଓ ବାଦ୍ୟରେ ନିପୁଣା କରିଦେବି ।" ରାଜା ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଅନ୍ତଃପୁରର କୁମାରୀମାନଙ୍କ ନାଚ ଗୀତ ଶିଖାଇବାକୁ ନିଯୁକ୍ତି ଦେଲେ । କିନ୍ତୁ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ରୂପ ଓ ଶୌର୍ଯ୍ୟ ତାଙ୍କ କ୍ଳୀବ ବେଶ ତଳେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଲୁଚିପାରିନଥିଲା । ତେଣୁ ରାଜା ବିରାଟଙ୍କ ମନରେ ସାମାନ୍ୟ ସନ୍ଦେହ ଥିଲା । ସେ ତାଙ୍କ ଚରଙ୍କୁ ଗୁପ୍ତରେ ବୃହନ୍ନଳାଙ୍କୁ ନିରୀକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇଥା'ନ୍ତି । ଅନେକ ନିରୀକ୍ଷଣ ପରେ ବି ଚରମାନେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ପାଖରେ ଅନ୍ୟ କିଛି ବିକୃତି ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିପାରିଲେନି ।

ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚଭାଇ ଓ ପାଞ୍ଚାଳୀ ନିଜ ନିଜ କାମରେ ରାଜା ରାଣୀ ଓ ରାଜକର୍ମଚାରୀମାନଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରି ରଖିଥା'ନ୍ତି । ମଝିରେ ମଝିରେ ମଲ୍ଲ ଯୁଦ୍ଧ ଆୟୋଜନ ହେଉଥାଏ । ବଲ୍ଲବ ରୂପୀ ଭୀମ ବଡ ବଡ ନାମକରା ମଲ୍ଲମାନଙ୍କୁ ହରାଇ ସମସ୍ତଙ୍କର ମନୋରଞ୍ଜନ କରୁଥା'ନ୍ତି । ମଲ୍ଲ ନଥିଲେ ଭୀମ ସିଂହ ଅବା ବାଘ ସାଙ୍ଗରେ ଲଢୁଥା'ନ୍ତି । ଧିରେ ଧିରେ ସମୟ ବିତୁଥାଏ । ପାଣ୍ଡବ ପରିବାର ସବୁ ପ୍ରକାର ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହି ଦିନ ଗଣୁଥା'ନ୍ତି କେଉଁଦିନ ସେମାନଙ୍କ ଅଜ୍ଞାତବାସ ଶେଷ ହେବ ।

ମହାରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣାଙ୍କ ଭାଇ ହେଲା କିଚକ । କିଚକ ମହାବଳଶାଳୀ । ଯୁଦ୍ଧ ବିଦ୍ୟାରେ ନିପୁଣ । ସେନାପତି କିଚକର ଭୟରେ ମତ୍ସ୍ୟ ଦେଶକୁ କେହି ଆକ୍ରମଣ କରନ୍ତିନି। ସେଥିପାଇଁ ଲୋକେ କୁହନ୍ତି, “କିଚକ ବାହୁବଳେ ବିରାଟ ରାଜା” । ଭୀମ ଓ ବଳରାମଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କିଚକଙ୍କ ସମକକ୍ଷ କେହି ମଲ୍ଲ ଯୋଦ୍ଧା ନଥାନ୍ତି । ବିରାଟଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ତେଣୁ କିଚକ ଅଖଣ୍ଡ କ୍ଷମତା ଭୋଗ କରୁଥା'ନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଆକଟ କରିବାକୁ କେହି ନଥା'ନ୍ତି ।

ଦିନେ ରାଣୀଅନ୍ତଃପୁରରେ କିଚକର ଆଖି ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ଉପରେ ପଡ଼ିଲା । ଅପରୂପା ସୁନ୍ଦରୀ ଶ୍ୟାମଳୀ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ଦେଖି କିଚକ ଅଭିଭୂତ ହେଇଗଲା । କାମନା ପୀଡ଼଼ିତ କିଚକ ତା' ଭଉଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣାଙ୍କୁ ଯାଇ ପଚାରିଲା, “ତୁମ ରାଣୀଅନ୍ତଃପୁରରେ ସେ ଅପରୂପା ଅପସରୀ ପରି ଦିଶୁଥିବା ସୁନ୍ଦରୀ କିଏ? ମୁଁ ତ ଆଗରୁ କେବେ ତାକୁ ଦେଖିନି । ସୁଦେଷ୍ଣା କହିଲେ, ”ସେ ଆମର ନୂଆ ପରିଚାରିକା ।“

କିଚକ ତାପରେ ଦିନେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ଏକାନ୍ତରେ ଦେଖି କହିଲା, “ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ତୁମେ କିଏ? କ'ଣ ପାଇଁ ପରିଚାରିକାର କାମ କରୁଛ? ତୁମେ ତ ରାଣୀଅନ୍ତଃପୁରର ରାଣୀ ହେବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ । ତୁମେ ଏଣିକି ମୋର ଏକାନ୍ତପୁରକୁ ଆସି ରୁହ । ତୁମେ ଜାଣିନ ମୋର ସଙ୍ଗିନୀ ହେଲେ ଏହି ବିରାଟ ରାଜ୍ୟର ସମସ୍ତ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ତୁମ ପାଦ ପାଖରେ ଆସି ପଡିବ । ପୂରା ରାଜପ୍ରାସାଦର ଦାସ ଦାସୀ ଓ ପରିଚାରିକା ତୁମ ସେବାରେ ଦିନ ରାତି ଲାଗିରହିବେ । ମୋ କଥା ମାନ, ଏମିତି ଏ ଯୌବନ ଓ ରୂପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ନଷ୍ଟ କରନି । ତୁମେ ଏବେ ହଁ କହିଲେ ମୁଁ ମୋର ସବୁତକ ପୁରୁଣା ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ତୁମର ଦାସୀ କରିଦେବି ।“

କିଚକର ଚାଟୁ କଥା ସବୁ ଶୁଣି ଦ୍ରୌପଦୀ କହିଲେ, ”ହେ ବୀର ତୁମେ ଉଚ୍ଚକୂଳରେ ଜାତ ହୋଇଛ । ଦେଶର ସେନାପତି ତୁମେ । ସାମାନ୍ୟ କେଶ ପ୍ରସାଧାନ କରୁଥିବା ସୈରୀନ୍ଧ୍ରୀ ମୁଁ । ତୁମର ଜଣେ ନୀଚ ଜାତିର ସୈରିନ୍ଧ୍ରୀକୁ କାମନା କରିବା ଉଚିତ ହେଉନି। ନିଜର ପତ୍ନୀମାନଙ୍କୁ ଛାଡି ଅନ୍ୟ ନାରୀକୁ କାମନା କରିବା ଆର୍ଯ୍ୟ ଧର୍ମର ବିରୁଦ୍ଧାଚରଣ। ତାପରେ ମୁଁ ଜଣେ ବିବାହିତା ନାରୀ। ମୋର ପାଞ୍ଚଜଣ ଗନ୍ଧର୍ବ ପତି ଅଛନ୍ତି । ମୋତେ ସ୍ପର୍ଶ କରିବାର ଦୁଃସାହସ କଲେ ସେମାନେ ତୁମକୁ ଯଥାଶୀଘ୍ର ମୃତ୍ୟୁ ଲୋକକୁ ପଠେଇଦେବେ । ଜାଣି ଜାଣି ମରଣକୁ ବରଣ କରିବା ବୁଦ୍ଧିମାନର କାମ ନୁହେଁ ।

କିଚକ କିନ୍ତୁ କଳେ ବଳେ କୌଶଳେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ଲାଭ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା । ସେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ରୂପ ଓ ଯୌବନରେ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ଆସକ୍ତ ହୋଇସାରିଥିଲା ଯେ ନିଜର ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ହରେଇ ବସିଥିଲା । ଦ୍ରୌପଦୀ ସିଧା ସଳଖ ମନା କଲାପରେ ବି କିଚକ ମହାରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣାଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲା ଓ କହିଲା ଯେକୌଣସି ଉପାୟରେ ସୈରୀନ୍ଧ୍ରୀକୁ ମୋ ପାଖକୁ ପଠେଇବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କର । ନହେଲେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ମୋ ଜୀବନ ହାରିଦେବି । ପ୍ରଥମେ ସୁଦେଷ୍ଣା କିଚକର ପାପ କଥା ଶୁଣି ମନାକଲେ । ବୁଝେଇବାକୁ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କଲେ । କିଚକ କିନ୍ତୁ ତା'ର ଭଉଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣାଙ୍କ ପାଖରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଅନୁନୟ ବିନୟ କଲାପରେ ଶେଷରେ ବାଧ୍ୟରେ ରାଜି ହେଲେ ରାଣୀ। ତାପରେ ଭାଇ ଭଉଣୀ ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଉପାୟ ଗୋଟେ ପାଞ୍ଚିଲେ । କଥା ହେଲା କିଚକ ଏକ ଉତ୍ସବ ଆୟୋଜନ କରିବ । ପାଖରେ ମଦ ଓ ମାଂସ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ରଖିବ । ମଦ ଆଣିବାକୁ ରାଣୀ ସୈରୀନ୍ଧ୍ରୀକୁ କିଚକ ପାଖକୁ ରାତିରେ ପଠେଇବେ । ନିରୋଳା ରାତିରେ ଏକାନ୍ତରେ ନିଜ ଘରେ ସୈରୀନ୍ଧ୍ରୀକୁ ପାଇ ବିରାଟ ମନଲୋଭା କଥା କହି ବଶ କରିବ ।

କଥା ଅନୁସାରେ ସବୁ ଆୟୋଜନ କରାଗଲା । ସେଦିନ ବିଳମ୍ବିତ ରାତିରେ ରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣା ମଦ ଆଣିବାକୁ ସୈରୀନ୍ଧ୍ରୀକୁ କିଚକପୁରକୁ ପଠେଇଲେ । ଅଧ ରାତିରେ କିଚକପୁରକୁ ଯିବାକୁ ସୈରୀନ୍ଧ୍ରୀ ଭୟ କରୁଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ଅନୁନୟ କରି କହିଲେ, “ମହାରାଣୀ ଆପଣ ଜାଣନ୍ତି କିଚକ ମଦ୍ୟପ ଓ ସେ ନିର୍ଲଜ ମୋ ଉପରେ ପାପ ଆଖି ପକାଇଛି । ଏତେ ରାତିରେ ତା' ପାଖକୁ ଯିବାଟା ମୋତେ ଠିକ୍ ଲାଗୁନି । ଆପଣ ମୋତେ ଛାଡି ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ପଠେଇଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା । “

ସୁଦେଷ୍ଣା ତ ନିଜେ ଯୋଜନା କରିଛନ୍ତି । ସେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବେ କେମିତି? ହାତରେ ଗୋଟେ ସୁନାର ପାତ୍ର ଧରେଇ ଦେଇ କହିଲେ ତୁମେ ମୋ ନାମ କହିବ । କହିବ ମହାରାଣୀ ପଠେଇଛନ୍ତି । ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି କିଚକ ମୋ ନାମ ଶୁଣିଲେ ତୁମ ପ୍ରତି କେବେବି କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଅସଦାଚରଣ କରିବନି ।“

ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପାଖରେ ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନଥିଲା । ରାଣୀଙ୍କ ଦୟାରେ ସେ ଅନ୍ତଃପୁରରେ ଆଶ୍ରୟ ପାଇଛନ୍ତି । ଆଦେଶ ଅମାନ୍ୟ କରିବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ଦ୍ରୌପଦୀ ବିରାଟ ପାଖକୁ ଯିବା ବାଟରେ ଠାଏ ଠିଆହେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ । ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ ପାଞ୍ଚାଳୀଙ୍କ ପରିସ୍ଥିତି ଜାଣି ତାଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଏକ ରାକ୍ଷସକୁ ନିଯୁକ୍ତ କଲେ । ତାପରେ ଦ୍ରୌପଦୀ ମନେ ମନେ ଇଶ୍ୱରଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରି ନିରୀହ ହରୀଣ ଗୋଟେ ବାଘ ଗୁମ୍ଫାକୁ ଯିବା ପରି ଡରି ଡରି ଧିର ପାଦରେ ଅଗତ୍ୟା ଚାଲିବା ଆରମ୍ଭକଲେ ।

ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ: ତୃଷ୍ଣାର୍ଥ ପାଣ୍ଡବ ଓ ଅଜଣା ଶୂନ୍ୟବାଣୀ