ପଶାରେ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ପରାଜୟ ବରଣ କଲାପରେ, କର୍ଣ୍ଣ କହିଲେ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ସବୁକିଛି ଏବେ କୌରବଙ୍କର। ସେମାନେ ପରିଧାନ କରିଥିବା ଅଙ୍ଗ ବସ୍ତ୍ର ବି କୌରବଙ୍କର। ଏ କଥା ଶୁଣି ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ ପରିଧାନ କରିଥିବା ଉତ୍ତରୀୟଗୁଡିକୁ ନିଜ ନିଜ ଦେହରୁ କାଢି ଫିଙ୍ଗିଦେଲେ । ତାପରେ କର୍ଣ୍ଣ ନିଜର ଓ ସଭାର ସମସ୍ତ ପଦ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଭୁଲି ଦୁଃଶାସନଙ୍କୁ କହିଲେ ଏ ପାଞ୍ଚାଳୀର ବସ୍ତ୍ର ବି କୌରବଙ୍କର । ସେଇଟିକୁ ଖୋଲି ଆଣିଦିଅ।
କର୍ଣ୍ଣଙ୍କ କଥାରେ ପୁରା କୁରୁ ସଭା ସ୍ତବ୍ଧ ହେଇଗଲା । ସମସ୍ତେ ଚମକି ପଡିଲେ । ଦ୍ରୌପଦୀ ଭୟ ଓ ଆଶଙ୍କାରେ ଚାରି ଦିଗକୁ ଚାହିଁବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସେ ଜାଣିଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ଏମିତି ଏକ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ସେଠି କେହି ଜଣେ ବି ନାହାଁନ୍ତି । ଭୁବନଜିଣା ତାଙ୍କ ପାଞ୍ଚ ସ୍ୱାମୀ ଏବେ କୌରବଙ୍କର ଦାସ । ନିଜ ନିଜ ଆସନରୁ ଉଠି ଠିଆହେବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ନାହିଁ ।
କର୍ଣ୍ଣଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଦୁଃଶାସନ ବିଳମ୍ବ ନକରି ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ଦେହରେ ଗୁଡା ହେଇଥିବା ଖଣ୍ଡିଏ ମାତ୍ର ଲୁଗାକୁ ଟାଣିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଦ୍ରୌପଦୀ ପ୍ରଥମେ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କଲେ । କିନ୍ତୁ ବଳଶାଳୀ ଦୁଃଶାସନ ପାଖରୁ ସେ ନିଜକୁ କେମିତି ବା ରକ୍ଷା କରି ପାରିବେ । ଯାହାର କେହି ନାହାଁନ୍ତି ତା'ର ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି । ଶେଷରେ ଦ୍ରୌପଦୀ ମନେ ମନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ ହେ ସଖା, ତୁମ ଛଡା ଏ କୁରୁ ସଭା ତଳେ ମୋତେ ସହାୟ ହେବାକୁ ଆଉ କେହି ବି ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ ନିଜେ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରିପାରୁନି । ହେ କେଶବ! ତୁମେ ହିଁ ମୋର ଶେଷ ସହାୟ । ପାରୁଛ ଯଦି ମୋ ଲଜ୍ୟା ନିବାରଣ କର । ଜଣେ କୂଳବଧୂର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ରକ୍ଷା କର । ଏତିକି କହି ଦ୍ରୌପଦୀ ଦୁଃଶାସନ ଯୋର କରି ଟାଣୁଥିବା ଶାଢୀକୁ ଛାଡିଦେଲେ ଓ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡିଲେ । କ'ଣ ଘଟିବାକୁ ଯାଉଛି ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ସଭାଜନ ଜାଣିଥିଲେ । ସେ ଭୟାନକ ଦୃଶ୍ୟର ସାକ୍ଷୀ ନରହିବାକୁ ଅନେକ ଆଖି ବନ୍ଦ କରିନେଲେ ।
Also Read
ଦ୍ରୌପଦୀ ହାତ ଛାଡିଦେଲା ପରେ ଦୁଃଶାସନ ଶାଢୀକୁ ଟାଣିବାରେ ଲାଗିଥାନ୍ତି । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଓ ଅଲୌକିକ ଘଟଣା ଘଟିଲା । ଦୁଃଶାସନ ଯେତେ ଶାଢୀ ଟାଣୁଥାନ୍ତି, ସେତେ ଶାଢୀ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ଦେହରେ ଘୋଡାଇ ହୋଇଯାଉଥାଏ । ସଭା ସ୍ଥଳର ମଝିରେ ପାହାଡ ପ୍ରମାଣେ ଶାଢୀ ଗଦା ହେଲା ପରେ ବି ଦ୍ରୌପଦଙ୍କ ଶାଢୀ ସରୁନଥାଏ । ଶେଷରେ ଦୁଃଶାସନ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ବିବସନା କରିନପାରି ହାଲିଆ ହୋଇ ତଳେ ବସି ପଡିଲେ । ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ, ଶକୁନି, କର୍ଣ୍ଣ ଓ ଅନ୍ୟ କୌରବମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଚକିତ ହେଇ ଚାହିଁରହିଥାନ୍ତି । ଅନ୍ୟମାନେ ଧର୍ମର ଜୟ ହେଲା କହି ଆଖିରୁ ଖୁସିର ଲୁହ ପୋଛିଲେ ।
ଭୀମ ତାଙ୍କ ବଜ୍ରମୁଷ୍ଠିକୁ ଭୁଇଁରେ ପିଟି ଗର୍ଜନ କରି କହିଲେ, ହେ ବୀର କ୍ଷତ୍ରୀୟ ଗଣ, କାନ ଖୋଲି ମୋ ଶପଥ ଶୁଣିନିଅ । ଏମିତି ଶପଥ ପୂର୍ବରୁ କେହି କରିନଥିଲେ କି ଭବିଷ୍ୟତରେ ବି କେହି କରିବେନି । ମୁଁ ଯୁଦ୍ଧରେ ଏ ପାପୀ ଦୁରାଚାରୀ ଦୁଷ୍ଟ ଦୁଃଶାସନକୁ ଦୁଇ ଫାଳ କରି ଦିନେ ଚିରିବି ଓ ତା' ଛାତିକୁ ଫାଡି ରକ୍ତ ପିଇବି ।
ସଭାଗୃହରେ ହଠାତ କୋଳାହଳ ଆରମ୍ଭ ହେଇଗଲା । କୌରବମାନଙ୍କ ଅଧର୍ମ କର୍ମକୁ ସମସ୍ତେ ଦେଖୁଥିଲେ । ଲୋକମାନେ ଚାହୁଁଥିଲେ ଧର୍ମର ରକ୍ଷା ହେଉ ଓ କୁରୁ ସଭାରେ ନ୍ୟାୟପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଚାର ହେଉ । ଲୋକମାନଙ୍କ କୋଳାହଳକୁ ଅଟକାଇ ବିଦୂର ଠିଆହେଲେ । ଧିର ଓ ସ୍ପଷ୍ଟ ସ୍ୱରରେ ବିଦୂର କହିଲେ ଆଜି ଯେଉଁ କଳଙ୍କିତ ଘଟଣା ଘଟିଗଲା, ତାହା ଭାରତବର୍ଷର ଇତିହାସରେ କେବେ ବି ଘଟିନଥିଲା । ଏବେ କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ହେବ । ଜାଣି ଜାଣି ଚୁପ ରହିବା ଅଧର୍ମ । ବିକର୍ଣ୍ଣ ତାଙ୍କ କଥା କହିସାରିଛନ୍ତି । ଏବେ ସଭାର ଅନ୍ୟମାନେ ସେମାନଙ୍କ କଥା କୁହନ୍ତୁ ।
ତାପରେ ପୁରା ସଭାକୁ ବିଦୂର ଗୋଟେ କାହାଣୀ କହିଲେ । ଏକଦା ପ୍ରହ୍ଲାଦ ନାମରେ ଜଣେ ଦୈତ୍ୟ ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ପୁଅର ନାମ ବିରୋଚନ । ଥରେ ବିରୋଚନ ଓ ଅଙ୍ଗିରସଙ୍କ ପୁଅ ସ୍ୱଧନ୍ୱାଙ୍କ ସହ ବିବାଦ ହେଲା । ଜଣେ ଅନ୍ୟଜଣକ ଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବୋଲି ଦାବି କରୁଥାନ୍ତି । ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ କିଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜାଣିବାକୁ ସେମାନେ ଦାନବ ରାଜା ପ୍ରହ୍ଲାଦଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ । ସ୍ୱଧନ୍ୱା କହିଲେ ସଠିକ ଉତ୍ତର ନଦେଲେ କି ମିଛ କହିଲେ ତୁମ ମୁଣ୍ଡ ଶତ ଖଣ୍ଡ ହୋଇଯିବ । ସ୍ୱଧନ୍ୱାଙ୍କ ତେଜ ଦେଖି ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଭୟ ପାଇଗଲେ । ତେଣୁ କଶ୍ୟପ ଋଷିଙ୍କ ପାଖରେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚି ପଚାରିଲେ ଯିଏ ଜାଣି ଜାଣି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦିଏନି, ଅବା ମିଛ ଉତ୍ତର ଦିଏ, ପରଲୋକରେ ତା'ର କ'ଣ ହୁଏ? କଶ୍ୟପ ଋଷି ପ୍ରହ୍ଲାଦଙ୍କୁ ସବୁ ଜାଣି, ସବୁ ଦେଖି ଓ ସବୁର ବିଚାର କରି ଯଦି କେହି ନୀରବ ରୁହେ କିମ୍ବା ମିଛର ଆଶ୍ରୟ ନିଏ ତେବେ ତା'ର କଣ ସବୁ ପରିଣାମ ହୁଏ ବୁଝାଇ କହିଲେ । ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଯାଇଁ ବିରୋଚନଙ୍କୁ କହିଲେ ବାପ ତୋ ଠାରୁ ସ୍ୱଧନ୍ୱା ଶ୍ରେଷ୍ଠ । ପୁତ୍ର ସ୍ନେହକୁ ପଛ କରି ସତ୍ୟ ଓ ଧର୍ମର ପଥକୁ ବାଛିଥିବାରୁ ପ୍ରହ୍ଲାଦଙ୍କୁ ସ୍ୱଧନ୍ୱା ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଲେ ଓ ବିରୋଚନଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ ।
କାହାଣୀ କହିସାରି ବିଦୂର ପୁରା ସଭାକୁ କହିଲେ ଏବେ ସମସ୍ତେ ନୀରବ ନରହି, ବିଚାର କରି, ଧର୍ମକୁ ସମ୍ନାନ ଜଣାଇ ପାଞ୍ଚାଳୀଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦିଅନ୍ତୁ ।
ତଥାପି କେହି କିଛି କହିଲେନି । କର୍ଣ୍ଣ ଦୁଃଶାସନଙ୍କୁ କହିଲେ ପାଞ୍ଚାଳୀଙ୍କୁ ଦାସୀମାନଙ୍କ ଘରକୁ ନେଇଯାଅ । ସେ ସେଇଠି ରହି କୌରବଙ୍କ ସେବା କାମ କରିବେ । ଦୁଃଶାସନ ଆଉଥରେ ଦ୍ରୌପଦଙ୍କୁ ଟାଣିବାକୁ ଉଦ୍ୟମ କରିବାରୁ ଦ୍ରୌପଦ କହିଲେ ଆରେ ନରାଧମ ଟିକେ ଅପେକ୍ଷା କରେ । ତୁ ମୋତେ ଏଠାକୁ ଘୋଷାଡି ଆଣିଥିବା ବେଳେ ମୁଁ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ନଥିଲି । ତେଣୁ ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନଙ୍କୁ ଯଥାରୀତି ସମ୍ମାନ ଜଣାଇନଥିଲି । ସେମାନଙ୍କୁ ଆଗ ପ୍ରଣାମ କରିସାରେ । ମୁଁ ମୋ ସ୍ୱୟଂବର ଦିନ ଛଡା କେବେ ବି କୌଣସି ସଭାକୁ ଆସିନଥିଲି । ସ୍ୱାମୀମାନଙ୍କ ଛଡା ମୋତେ ପର ପୁରୁଷ ସ୍ପର୍ଶ କରିନଥିଲେ । ମୋ ଦେହରେ ସାମାନ୍ୟ ପବନ ବାଜିବାକୁ ଦେଇନଥିବା ମୋ ପାଞ୍ଚ ସ୍ୱାମୀ ତଳକୁ ମୁହଁ କରି ବସିଛନ୍ତି । ଏଠି ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ବଡ ବଡ ବୀରଙ୍କର ଧର୍ମଜ୍ଞାନ କୁଆଡେ ଗଲା? କୋଉ ରାଜା ତାଙ୍କ ଧର୍ମ ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ସଭାକୁ ଆଣୁନଥିଲେ । ମୋତେ କିନ୍ତୁ ଆସିବାକୁ ପଡିଲା । ରାଜା ଦ୍ରୁପଦଙ୍କ ଝିଅ, ବୀର ଧୃଷ୍ଟଦ୍ୟୁମ୍ନଙ୍କ ଭଉଣୀ, ପାଞ୍ଚ ବୀରଙ୍କ ପତ୍ନୀ, କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସଖୀ ହୋଇ କି ଲାଭ ହେଲା? ଏ କୁରୁ ସଭାର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଚାରୁଛି ମୋତେ ଦୟାକରି କୁହନ୍ତୁ ନିଜକୁ ହାରି ସାରିଥିବା ଧର୍ମରାଜ ମୋତେ ପଣ ରଖି ହାରିଲେ କେମିତି?
ଭୀଷ୍ମ କହିଲେ, ହେ ପାଞ୍ଚାଳୀ ଧର୍ମର ସୁକ୍ଷ୍ମ ଗତୀକୁ ବିଜ୍ଞ ମଣିଷ ବି ସହଜରେ ବୁଝିପାରେନି । ଏ ସଂସାରରେ ବଳବାନ ଲୋକ ଯାହାକୁ ଧର୍ମ ବୋଲି କୁହେ ତାହା ପ୍ରକୃତରେ ଅଧର୍ମ ହେଲେ ବି ଲୋକ ବ୍ୟବହାରରେ ତାକୁ ଧର୍ମ ବୋଲି କୁହନ୍ତି । ଏବେ ମୁଁ ତୁମର ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇପାରୁନି । ହଁ କୌରବମାନେ ଲୋଭ ଓ ମୋହରେ ଆସକ୍ତ ହୋଇ ବିନାଶକୁ ଡାକି ଆଣିଛନ୍ତି । ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଏତେ ସବୁ ପରେ ବି ଧର୍ମ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ଓ ଆସ୍ଥା ରଖିଛ, ତାହା ବଡ କଥା । ଏଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ଦ୍ରୋଣ, ଶଲ୍ୟ, କୃପ ଆଦି ଜୀବନ ନଥିବା ଶରୀରରେ କେବଳ ବସି ରହିଛନ୍ତି । ମୁଁ ଭାବୁନି ସେମାନେ ତୁମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇ ପାରିବେ । ତୁମକୁ ଦ୍ୟୁତ କ୍ରୀଡାରେ କୌରବ ମାନେ ଜିତିଛନ୍ତି କି ନାହିଁ ସେ ଉତ୍ତର କେବଳ ହସ୍ତିନାପୁରର ରାଜା ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ହିଁ ଦେଇ ପାରିବେ ।
ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ କହିଲେ, ହେ ପାଞ୍ଚାଳୀ, ତୁମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମହାରାଜା ଦେବା ଆଗରୁ ତୁମ ସ୍ୱାମୀ ଭୀମ, ଅର୍ଜୁନ, ନକୁଳ ଓ ସହଦେବ ଦିଅନ୍ତୁ । ସେମାନେ କୁହନ୍ତୁ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଜଣେ ମିଥ୍ୟାବାଦୀ ଓ ତାଙ୍କ କଥାର କିଛି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ । ତେଣିକୁ ତୁମେ ତୁମ ଦାସୀ ପଣରୁ ମୁକ୍ତ ।
ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ କଥାର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ ଭୀମ କହିଲେ ସେଇ ଧର୍ମରାଜ ଭାଇଙ୍କ ପାଇଁ ତ ମୁଁ ଚୁପ ହୋଇ ବସି ରହିଛି । ସେ ମିଥ୍ୟାବାଦୀ କାହିଁକି ଓ କେମିତି ହେବେ? ଧର୍ମ ପଥରେ ନଥିଲେ ଆଜି ପାଞ୍ଚାଳୀର କେଶାଗ୍ର ଛାଡ, ତାଙ୍କ ଛାଇକୁ କେବଳ ଛୁଇଁ ଥିଲେ ମୁଁ ଦୁରାଚାରୀ ଦୁଃଶାସନକୁ ଯମପୁରୀ ପଠେଇ ସାରନ୍ତିଣି । ଅର୍ଜୁନ ବି କହିଲେ ବଡ ଭାଇଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଁ ବି ଚୁପ ରହିଛି । ନହୋଇଥିଲେ ଏ ସୂତପୁତ୍ର କର୍ଣ୍ଣ ଆଜି ମୋ ଅସଲ ରୂପ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିଥାନ୍ତା । ଭୀମ ଓ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ କଥାର ପ୍ରଭାବ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଓ କର୍ଣ୍ଣଙ୍କ ଉପରେ କିଛି ବି ପଡିଲାନି । ସେମାନେ ପରସ୍ପରକୁ ଚାହିଁ ହସାହସି ହେଲେ ଓ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ନିଜର ଶକ୍ତି ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ନିଜର ପିନ୍ଧା ଲୁଗାକୁ ଉଠେଇ ଆପଣା ବଳିଷ୍ଠ ଜଙ୍ଘ ଦେଖାଇଲେ।
ଏଥର ଭୀମସେନ ଆହୁରି ରାଗିଗଲେ ଓ ଆଖି ଲାଲ କରି କହିଲେ ତୁମେ ଗର୍ବ ଅଭିମାନରେ ଅନାର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ପରି ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନଙ୍କ ଆଗରେ ଯୋଉ ଜାନୁ ଦେଖାଉଛ, ମୁଁ ସେଇ ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନଙ୍କ ଆଗରେ ଶପଥ କରି କହୁଛି ଗଦା ପ୍ରହାରରେ ସେ ଜାନୁକୁ ଭାଙ୍ଗିବି । ଅର୍ଜୁନ ବି କହିଲେ ମୋ ହାତରେ ଏ ସୂତପୁତ୍ର କର୍ଣ୍ଣର ମରଣ ଯୋଗ ରହିଛି ।
ସେତିକିବେଳକୁ ହଠାତ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ହୋମ ଘରେ ବିଲୁଆ ଭୁକିବାକୁ ଲାଗିଲେ। ତାକୁ ଶୁଣି ଗଧମାନେ ରଡି କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ। ଅଶୁଭ ଶକୁନର ପକ୍ଷୀମାନେ ସାରା ଆକାଶରେ ଉଡି ଉଡି ରାବିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଭୀଷ୍ମ, ଦ୍ରୋଣ, ଶଲ୍ୟ, କୃପ, ବିଦୂର ଓ ରାଜମାତା ଗାନ୍ଧାରୀ ଏ ଅଶୁଭ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ପ୍ରମାଦ ଗଣିଲେ । ଗାନ୍ଧାରୀ ଓ ବିଦୂର ରାଜା ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଁ କହିଲେ ମହାରାଜ, ଏ ଅଶୁଭ ଶକୁନ ଶୁଣି ଆପଣ ତଥାପି କ'ଣ କିଛି ଜାଣି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି? ଏବେ ଅନ୍ତତଃ ଜଣେ ରାଜା ଭାବରେ ରାଜଧର୍ମ ପାଳନ କରନ୍ତୁ ।
ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ବୁଝୁଥିଲେ ସମୟ ଭଲ ନାହିଁ । ଅମଙ୍ଗଳ ସୂଚନା ସବୁକୁ ଜାଣିଲା ପରେ ସେ ଭୟରେ ପାଟି ଖୋଲିଲେ । ନିଜ ଭିତରେ ସାହାସ ସଞ୍ଚୟ କରି ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନଙ୍କୁ କହିଲେ ତୁ କିଛିବି ଠିକ୍ କଲୁନି ପୁଅ । ଘରର କୁଳବଧୂକୁ ଆଜି ଯେପରି ଅପମାନ ଦେଲୁ ତୋତେ ଧର୍ମ କ୍ଷମା କରିବନି । କୌରବଙ୍କୁ ବିନାଶ କୋଳରୁ ଆଉ କେହି ରକ୍ଷା କରିପାରିବେନି । ତାପରେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ କହିଲେ ଯାହା ହେବା କଥା ହେଇ ସାରିଲାଣି, ଏବେ ତୁ କହ ମାଆ, ତୁ କ'ଣ ଚାହୁଁ । ହସ୍ତିନାପୁରର ରାଜା ଭାବରେ କଥା ଦେଉଛି ତୁ ଯାହା ଚାହିଁବୁ ମୁଁ ଦେବି । ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ହାତ ଯୋଡି କହିଲେ, ହେ ମହାରାଜା ! ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଓ ତାଙ୍କ ସାନ ଭାଇମାନଙ୍କୁ କୌରବଙ୍କ ଦାସତ୍ୱରୁ ମୁକ୍ତ କରନ୍ତୁ ।
ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କଲାପରେ ସେମାନଙ୍କ ଧନ ରତ୍ନ ଓ ଦେଶ ମଧ୍ୟ ଫେରେଇଦେଲେ ଓ କହିଲେ ଏବେ ତୁମେମାନେ ତୁମ ଦେଶ ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥକୁ ଫେରି ଶାନ୍ତିରେ ରୁହ । ମୋର ଗୋଟେ ମାତ୍ର ଅନୁରୋଧ, ନିଜ ନିଜର ଉଦାରତାରେ ନିଜର ଭାଇ ଭାବି ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନର ଭୁଲକୁ କ୍ଷମା କରିଦିଅ ।