ହସ୍ତିନାପୁରରୁ କ୍ରୋଧ, ଦୁଃଖ, ଅଭିମାନ ଓ ଅପମାନ ଧରି ଅମ୍ବା ବାହାରିଗଲେ।
ଅମ୍ବା ଭାବୁଥିଲେ, ଏ ଧରାପୃଷ୍ଠରେ କ'ଣ ତାଙ୍କୁ ସହଯୋଗ କରିବାକୁ କେହି ବି ଜଣେ ବୀର ନଥିବ? ନିଶ୍ଚୟ ଥିବ । ଯିଏ ଗଙ୍ଗା ପୁତ୍ର ଭୀଷ୍ମଙ୍କୁ ପରାଜିତ କରି ତାଙ୍କ ରାଗ ଓ ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେଇ ପାରିବ?
Also Read
ଅମ୍ବା ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଅନେକ ଵୀର ଯୋଦ୍ଧାଙ୍କୁ ଭେଟି ଅନୁରୋଧ କଲେ । ବୁଝାଇ କହିଲେ କେମତି ତାଙ୍କ ଜୀବନକୁ ନଷ୍ଟ କରିଛନ୍ତି ହସ୍ତିନାପୁରର ରାଜକୁମାର ଭୀଷ୍ମ । କାହିଁକି ସେ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି । ତାଙ୍କ ଦୁଃଖ ଶୁଣି ସେମାନେ ସମବେଦନା ଅବଶ୍ୟ ଜଣେଇଲେ କିନ୍ତୁ ସବୁ ଶୁଣି କେହି ଜଣେ ବି କ୍ଷତ୍ରୀୟ ବୀର ଅମ୍ବାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଆଗକୁ ବାହାରିଲେନି । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଥିଲେ ଗଙ୍ଗାପୁତ୍ର ଅପାରେଜୟ । ଇଚ୍ଛାମୃତ୍ୟୁର ଅଧିକାରୀ ।
କ୍ଷତ୍ରୀୟମାନଙ୍କୁ ଆଦୌ ଭୟ କରୁନଥିବା ଜଣେ ମାତ୍ର ବୀର ସେତବେଳେ ଥାଆନ୍ତି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରାହ୍ମଣ ପର୍ଶୁରାମ । ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିଥିବାରୁ ଓ ତାଙ୍କ ଗାଈକୁ ଚୋରାଇଥିବାରୁ ତାଙ୍କର କ୍ଷତ୍ରୀୟମାନଙ୍କ ଉପରେ ବଡ଼ ରାଗ । ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ପର୍ଶୁ ଧାରଣ କରି ପାଞ୍ଚ ପାଞ୍ଚଟା କ୍ଷତ୍ରୀୟ କୂଳଙ୍କୁ ସମୁଳେ ନିପାତ କରିଥା'ନ୍ତି । କ୍ଷତ୍ରୀୟମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରି ସେମାନଙ୍କ ରକ୍ତରେ ପାଞ୍ଚଟା ହ୍ରଦକୁ ଭରିଦେଇଥିଲେ ।
ଶେଷରେ ଅମ୍ବା ପର୍ଶୁରାମଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ । ଅମ୍ବାଙ୍କ କାହାଣୀ ଶୁଣି ପର୍ଶୁରାମ ପ୍ରଥମେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ସେ ଭାବିପାରିଲେନି ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ଏମିତି କାମ କରିପାରେ । ପର୍ଶୁରାମ ସମସ୍ୟାର ସମାଧନ ପାଇଁ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ପାଖକୁ ଖବର ପଠେଇଲେ ଯେ ସେ ଯେହେତୁ ଅମ୍ବାଙ୍କୁ ନିଜେ ହରଣ କରି ଆଣିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସେ ହିଁ ନିୟମତ ବିବାହ କରିବା ଉଚିତ । ଭୀଷ୍ମ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ଶପଥ କଥା କହିଲେ ଓ ଅମ୍ବାଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ମନା କଲେ ।
ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ଅରାଜି ପରେ ପର୍ଶୁ ଧରି ପର୍ଶୁରାମ ନିଜ ଶିଷ୍ୟ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ସହ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ବାହାରି ଆସିଲେ । ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ ଘମାଘୋଟ ଲଢେଇ ଚାଲିଲା । ଯୁଦ୍ଧବିଦ୍ୟାରେ କେହି କାହା ଠାରୁ କମ ନୁହଁନ୍ତି । କେହି ଜିତୁ ନଥାଏ, କେହି ହାରୁ ବି ନଥାଏ । ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଖରେ ପୁଣି ଦିବ୍ୟ ଅସ୍ତ୍ର ଥାଏ । ଶେଷରେ ପର୍ଶୁରାମ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଗଲେ ଭୀଷ୍ମଙ୍କୁ ମାରିବା କିମ୍ବା ହରାଇବା ଅସମ୍ଭବ । ଏମିତି ଯଦି ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗି ରହେ, ତେବେ ପୃଥିବୀ ସିନା ଧ୍ୱଂସ ହୋଇଯିବ, କେହି କାହାର କିଛି କ୍ଷତି କରିପାରିବେନି । ଏଥର ଦୁହେଁ ଦୁହିଁକି ସମ୍ନାନ ଜଣାଇ ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରରୁ ପଛେଇ ଗଲେ ।
ଅମ୍ବା କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଭାବିଥିଲେ ଯେ ଭୀଷ୍ମଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧରେ ହରେଇ ତାଙ୍କ ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ସେ ନେଇପାରିବେ, ତାହା ଆଉ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରିଲାନି । ଅମ୍ବାଙ୍କର କ୍ରୋଧ ଆଗରୁ ଯେତିକି ଥିଲା ତା' ଠାରୁ କେଇଗୁଣା ବଢିଗଲା ସିନା, କମିଲାନି । ଅମ୍ବାଙ୍କର ଏକା ଜିଦି ସେ ଇଚ୍ଛାମୃତ୍ୟର ବର ପାଇଥିବା ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ରହସ୍ୟ ଜାଣିବେ ।
ଅମ୍ବା ଏଥର ତପସ୍ୟା କରିବାକୁ ଜଙ୍ଗଲକୁ ବାହାରିଗଲେ । ପର୍ବତ ଶୀର୍ଷରେ ଏକ ପାଦରେ ଠିଆ ହେଇ ଶିବଶଙ୍କର ମହାଦେବଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଶେଷରେ ଅମ୍ବାଙ୍କର ଏକାଗ୍ରତା ଓ ନିଷ୍ଠାପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରର୍ଥନା ଏବଂ ତପସ୍ୟାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଦିନେ ମହାଦେବ ଶିବ ତାଙ୍କ ଆଗରେ ପ୍ରକଟ ହେଲେ । ଅମ୍ବାଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ଶୁଣି କହିଲେ ମା, ତୋ ଇଚ୍ଛା କିନ୍ତୁ ଏଇ ଜନ୍ମରେ ପୁରଣ ହେଇପାରିବନି । ଯାହା କିଛି ହେବ ଆସନ୍ତା ଜନ୍ମରେ । ତାପରେ ମହାଦେବ ଅମ୍ବାଙ୍କୁ ସବୁକଥା ଖୋଲି କହିଲେ ।
ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ରହସ୍ୟ ଜାଣିସାରିଲା ପରେ ଅମ୍ବା ବୁଝିଲେ ଏ ଜନ୍ମରେ ତାଙ୍କର ଆଉ ବିଶେଷ କିଛି କାମ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ଶୀଘ୍ର ପୁର୍ନଜନ୍ମ ପାଇବା ପାଇଁ ଜଳୁଥିବା ଅଗ୍ନିରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଜୀବନ ତ୍ୟାଗ କଲେ ।
ସେପଟେ କାଶୀ ରାଜାଙ୍କ ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଝିଅ ଅମ୍ବିକା ଓ ଅମ୍ବାଳିକାଙ୍କର ବିବାହ ହସ୍ତିନାପୁରର ରାଜନଅରରେ ରାଜା ବିଚିତ୍ରବିର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ସହ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଗଲା । ସତ୍ୟବତୀ ଏବେ ଖୁସି ତାଙ୍କ ସାନପୁଅର ବିବାହ ହୋଇଗଲା ବୋଲି। ଭୀଷ୍ମ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ସେ ସାନଭାଇର ବିବାହ କରିପାରିଲେ ।
ଦୁଇ ଯୁବା ରାଣୀଙ୍କୁ ପାଇ ବିଚିତ୍ରବୀର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ସମୟ ବଡ଼ ଆନନ୍ଦରେ କଟିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ରାଜ୍ୟ ଶାସନ ଅଳ୍ପ, ରାଣୀ ଦୁହିଁଙ୍କ ସାହଚର୍ଯ୍ୟରେ ବେଶୀ ସମୟ କାଟିବାକୁ ଲାଗିଲେ । କିନ୍ତୁ ସେ ଖୁସିର ସମୟ ବେଶି ସମୟ ରହିଲାନି । କିଛି ଦିନ ପରେ ବିଚିତ୍ରବୀର୍ଯ୍ୟ ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇପଡିଲେ । ରାଜବୈଦମାନଙ୍କର ଅନେକ ପ୍ରକାର ଚେଷ୍ଟା ପରେ ବି ସେମାନେ ରାଜାଙ୍କୁ ବଞ୍ଚେଇ ପାରିଲେନି । ନବ ବିବାହିତ ଦୁଇ ରାଣୀଙ୍କୁ ଏକା ଛାଡି ଓ କୁରୁ ବଂଶକୁ କୌଣସି ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ନଦେଇ ବିଚିତ୍ରବୀର୍ଯ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗାରୋହଣ କଲେ ।
ଦୁଇ ଦୁଇ ପୁଅଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ଶୋକରେ ମ୍ରିୟମାଣ ସତ୍ୟବତୀ । ଏବେ କେମିତି ଆଗକୁ ବଞ୍ଚିରହିବ ମହାନ କୁରୁ ବଂଶ? ସତ୍ୟବତୀ ଉପାୟ ଖୋଜିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ତାଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ଅନ୍ୟ ଅନେକ ବିପତ୍ତିରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଥିବା ପରି ଦେବବ୍ରତ ଭୀଷ୍ମ ହିଁ ଏ ବିପଦରୁ କୁରୁ ବଂଶକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିପାରିବେ । ତାପରେ ସତ୍ୟବତୀ ପହଞ୍ଚିଲେ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ପାଖରେ ଓ ଅନୁରୋଧ କଲେ ମହାନ କୁରୁ ବଂଶକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖିବାକୁ ତାଙ୍କୁ ଏବେ ତାଙ୍କ ଦୁଇ ବିଧବା ଭାଇବୋହୂଙ୍କ ପାଖରୁ ସନ୍ତାନ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିବାକୁ ହେବ । ଏପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ ଏହା କିଛି ଖରାପ କଥା ନୁହେଁ । ଧର୍ମର ଓ ଶାସ୍ତ୍ରର ମଧ୍ୟ ଏଥିପାଇଁ ସମ୍ମତି ରହିଛି ।
ଭୀଷ୍ମ କହିଲେ, ନା ମାଆ ନା । ଏହା ଅସମ୍ଭବ । ମୁଁ ସ୍ୱୀକାର କରୁଛି ଏଥିରେ ଶାସ୍ତ୍ର ଓ ଧର୍ମର ସମ୍ମତି ଥାଇପାରେ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ମୋ ଶପଥରୁ ତିଳେ ହେଲେ ବି ବିଚ୍ୟୁତ ହେବି ନାହିଁ । ନିଜ ଶପଥ ଓ କଥାକୁ ରକ୍ଷା କରିବା ମଧ୍ୟ ଧର୍ମର ପଥ । ପୃଥିବୀ, ଜଳ, ସ୍ଥଳ, ଆକାଶ, ପବନ ହୁଏତ ସେମାନଙ୍କ ମୌଳିକ ଗୁଣକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଦେଇପାରନ୍ତି, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ମୋ ଶପଥରୁ ଓ ଧର୍ମର ପଥରୁ ସାମନ୍ୟ ବିଚ୍ୟୁତ ହେବିନି । ମୁଁ ଦୁଃଖିତ, ଆପଣଙ୍କ ଅନୁରୋଧ ରକ୍ଷା କରିପାରୁନି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନହେଲେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ଶାସ୍ତ୍ର ଓ ଧର୍ମ ସମ୍ମତ ନିୟୋଗ ଉପାୟ ବି ଅବଲମ୍ବନ କରାଯାଇପାରେ ।
ସତ୍ୟବତୀଙ୍କୁ ନିୟୋଗ ପ୍ରଥା ବୁଝାଇବାକୁ ଯାଇ ଭୀଷ୍ମ ଗୋଟେ ପୁରୁଣା କାହାଣୀ କହିଲେ;
ଅନେକ ଦିନ ତଳର କଥା । ଉଥୟ ନାମରେ ଜଣେ ତପସ୍ୱୀ ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀଙ୍କ ନାମ ହେଲା ମମତା । ଉଥୟ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀ ମାମାତାଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥା'ନ୍ତି । ଉଥୟଙ୍କର ସାନଭାଇ ହେଉଛନ୍ତି ଦେବ ଗୁରୁ ବୃହଷ୍ପତ୍ତି । ଥରେ ବୃହଷ୍ପତ୍ତି ଆସି ମମତାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ ଓ ମମତାଙ୍କ ସହ ଶାରୀରିକ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକଟ କଲେ । ସେତେବେଳକୁ ଉଥୟଙ୍କ ସନ୍ତାନ ମମତାଙ୍କ ଗର୍ଭରେ । ମମତା କହିଲେ ଏବେ ଏହା ଅସମ୍ଭବ । ତାପରେ ମୁଁ ଗର୍ଭବତୀ ବି । କିନ୍ତୁ ମମତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବା କିମ୍ବା ତାଙ୍କ ପରିସ୍ଥିତି ବୁଝିବା ଅବସ୍ଥାରେ ବୃହଷ୍ପତ୍ତି ନଥିଲେ । ସେ ମମତାଙ୍କ ସହ ଜବରଦସ୍ତି ସମ୍ପର୍କ ରଖିଲେ । ବୃହଷ୍ପତ୍ତିଙ୍କ କାମ ବାସନା ଚରିତାର୍ଥ ହେଲାପରେ ମମତାଙ୍କ ଗର୍ଭସ୍ଥ ସନ୍ତାନ କହିଲା, ହେ ଦେବଗୁରୁ ଏବେ ଏ ଗର୍ଭାଶୟରେ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ରହିବା ପାଇଁ ସ୍ଥାନର ଅଭାବ ରହିଛି । ମୁଁ ଆଗରୁ ଏଇଠି ରହିଛି ଆପଣ ଅଯଥା ଯାହା ଶକ୍ତି ନଷ୍ଠକଲେ । ଗର୍ଭସ୍ଥ ଶିଶୁର ଏପରି କଥା ଶୁଣି ବୃହଷ୍ପତ୍ତି ବିରକ୍ତ ହୋଇଗଲେ ଓ ସେ ଶିଶୁକୁ ଅଭିଶାପ ଦେଇ କହିଲେ ତୁ ଅନେକ ବର୍ଷ ଅନ୍ଧକାରରେ ରହିବୁ ।
ମମତାଙ୍କ ଗର୍ଭରୁ ଶିଶୁଟି ଅଭିଶାପ ଫଳରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ଜନ୍ମ ନେଲା । ପିତା ଉଥୟଙ୍କ ପରି ଜ୍ଞାନୀ ଗୁଣୀ ପିଲାଟିର ନାମ ରଖାଗଲା ଦୀର୍ଘତମ ।
ଥରେ ଉଥୟଙ୍କ ଅନ୍ୟ ପିଲାମାନେ ଭାବିଲେ, ଅନ୍ଧର ଦାୟିତ୍ୱ କିଏ କାହିଁକି ବା ନେବ? ତେଣୁ ସେମାନେ ଗୋଟେ କାଠଗଣ୍ଡିରେ ଦୀର୍ଘତମଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି ନଦୀକୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲେ । ଦୀର୍ଘତମଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ଉପାୟ ନଥିଲା । ସେ କେବଳ କାଠଗଣ୍ଡି ଉପରେ ଶୋଇ ଶୋଇ ନଦୀର ସ୍ରୋତରେ ଭାସିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଦିନେ ସେଇ ଭାସୁଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ତାଙ୍କୁ ରାଜା ବଳି ଦେଖିଲେ । ବଳି ତାପରେ ଦୀର୍ଘତମଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ତାଙ୍କ ନଅରକୁ ଆଣିଲେ । ରାଜା ବଳିଙ୍କ ପତ୍ନୀ ହେଲେ ସୁଦେଷ୍ଣା । ଦୀର୍ଘତମଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଓ ସତ୍ୟ ପ୍ରତି ଅନୁରକ୍ତି ଦେଖି ବଳି ଭାବିଲେ ସେ ଋଷିବରଙ୍କ ସହାୟତାରେ ସେହିପରି ଜ୍ଞାନୀ ଓ ସତ୍ୟଶୀଳ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବେ ।
ଦୀର୍ଘତମଙ୍କୁ ରାଜା ଅନୁରୋଧ କରିବାରୁ ସେ ରାଜି ବି ହୋଇଗଲେ। କିନ୍ତୁ ଜଣେ ବୁଢା ଅନ୍ଧ ଲୋକ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ରାଜି ହେଲେନି ରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣା । ସେ ତାଙ୍କର ଜଣେ ଶୁଦ୍ର ଦାସୀକୁ ବେଶ କରି ଦୀର୍ଘତମଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଦେଲେ । ଦୀର୍ଘତମଙ୍କ ଔରସରୁ ରାଣୀ ସୁଦେଷ୍ଣାଙ୍କ ଦାସୀ ଏଗାରଟି ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ଦେଲା ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଦିନେ ରାଜା ଖୁସିରେ ନିଜର ଏତେ ଗୁଡେ ପିଲା ବୋଲି କହିଲାରୁ ଦୀର୍ଘତମ କହିଲେ ନା,ଏ ସବୁ ପିଲାଙ୍କୁ ଆପଣଙ୍କ ରାଣୀ ଜନ୍ମ କରିନାହାଁନ୍ତି । ଜନ୍ମ କରିଛି ଆପଣଙ୍କ ରାଣୀଙ୍କର ଦାସୀ । ଆପଣଙ୍କ ପତ୍ନୀ ମୋତେ ବୁଢା ଓ ଅନ୍ଧ ଜାଣିଲା ପରେ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ମୋ ପାଖକୁ ପଠାଇଥିଲେ । ସତକଥା ଜାଣିଲା ପରେ ରାଜା ବଳି ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କଲେ ଓ ପୁଣି ଥରେ ପତ୍ନୀ ସୁଦେଷ୍ଣାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ସୁଝାଇ ଋଷି ଦୀର୍ଘତମଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଲେ । ଏଥର ସୁଦେଷ୍ଣା କିନ୍ତୁ ନିଜେ ଆସିଲେ ଓ ଋଷିଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଗର୍ଭବତୀ ହେଲେ । ସେଇ ପିଲାଟି ଜନ୍ମ ହେଲା ପରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ରାଜର୍ଷି ଅଙ୍ଗ ଭାବରେ ପରିଚିତ ହେଲେ ।
ଏପରି କଥା କହି ଭୀଷ୍ମ ସତ୍ୟବତୀଙ୍କୁ ବଂଶ ରକ୍ଷା କରିବାର ନିୟୋଗ ପଥ ବିଷୟରେ ବୁଝାଇଲା ପରେ ସତ୍ୟବତୀ ତାଙ୍କ କୁମାରୀ ଜୀବନରେ ଘଟିଥିବା ଘଟଣାଟି ବି ଭୀଷ୍ମଙ୍କୁ କହିଲେ । କେମିତି ସେ ଶାନ୍ତନୁଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବା ଆଗରୁ ସେ କୁମାରୀ ଥିବା ବେଳେ ତପସ୍ୱୀ ପରାଶରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଗର୍ଭବତୀ ହୋଇ ଏକ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନର ଜନନୀ ହୋଇଥିଲେ । କେମିତି ସେଇ ତପସ୍ୱୀ ପରାଶରଙ୍କ ବରଦାନରେ ପିଲା ଜନ୍ମ ପରେ ବି ପୂର୍ବପରି କୁମାରୀ ରହିଲେ ଓ କେମିତି ମତ୍ସଗନ୍ଧାରୁ ଯୋଜନଗନ୍ଧା ହେଲେ । ସତ୍ୟବତୀ କହିଲେ, ତାଙ୍କର ସେଇ ପୁଅର ନାମ ହେଉଛି କୃଷ୍ଣ ଦୈପାୟନ । ସେ ମୋ ପାଖରୁ ଯିବା ବେଳେ ମୋତେ କହି ଯାଇଥିଲା, କେବେ ବି କିଛି ଦରକାର ପଡିଲେ ତାକୁ ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ । ଏବେ ଏମିତି ଏକ ପରିସ୍ଥିତିରେ ତାକୁ ଡାକିବି ବୋଲି ଭାବୁଛି । ସତ୍ୟବତୀଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାବରେ ଭୀଷ୍ମ ରାଜି ହେଲେ ଓ କହିଲେ ହଁ ତାହାହିଁ କରାଯାଉ ।
ସତ୍ୟବତୀ ସ୍ମରଣ କଲା ବେଳକୁ କୃଷ୍ଣ ଦୈପାୟନ ବେଦ ଲିପିବଦ୍ଧ କରିବା କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଆନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ବ୍ୟାସ ନାମରେ ବି ଡକାଯାଉଥାଏ । ହଠାତ୍ ଅସମୟରେ ମାଆ କାହିଁକି ତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କଲେ ଜାଣିବାକୁ ବ୍ୟାସ ତାଙ୍କ କାମ ଛାଡି ତରତରରେ ହସ୍ତିନାପୁରକୁ ବାହାରି ଆସିଲେ ।
(ବି.ଦ୍ର: ଏହି ଲେଖାରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ତଥ୍ୟ ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ)